A myślałem już, że "chłodnym okiem" przenicuję kolejny tom tej sagi, tak znanej, że pisanie o niej wygląda na kokieterię. Jeżeli można pisać o "Czarnym obelisku" jako o raczej sympatycznej, takiej do śmiechu powieści, to można też kolejny raz próbować opowiedzieć o tym, co zostało opowiedziane.

I znowu nastał czas pogardy, czas, który w tym chyba najbardziej dynamicznym tomie wielkiego zjawiska polskiej fantasy, jakim jest "Saga o wiedźminie", nie traci siły oddziaływania na wyobraźnię i nastroje czytelnika.

Tym razem drażniły mnie zbyt liczne opisy walki, z drugiej jednak strony – bardzo zachwycała ich plastyczność, a także świetne malowanie krajobrazu i wnętrz. Świetne dlatego, że oszczędne, niemniej na tyle wyraźne, by czytelnik mógł rozwijać swoją wyobraźnię.

To prawdziwy czas pogardy, prawdziwy mur, którego nie sposób przebić głową, a jednak należy to zrobić, albo przynajmniej próbować.

Po tylokrotnej lekturze wydaje się, że ta powieść niczym nie zaskoczy. A jednak przyciąga, jak magnes. Dlaczego? Moja odpowiedź na dzisiaj: jest to znakomita synteza fikcji, realistycznych opisów i prawdziwych, bliskich nam, nierzadko pełnych słabości bohaterów.

Zrobię sobie teraz dłuższą przerwę, przesyciłem się bowiem bardzo. Za dużo walki, za dużo akcji, za dużo magii, za szybko się czyta.