Tadeusz Borowski (12.11.1922 - 2.07.1951) to jeden z największych talentów literackich po wojnie. Pionierski i odkrywczy pisarz dwudziestowiecznych lagrów i totalitaryzmów, który zdobył rozgłos światowy. Jedna z najbardziej kultowych (zwłaszcza wśród młodych), a zarazem spornych i tragicznych postaci polskiej literatury ubiegłego wieku. Niezależnie od tego, czy pod koniec wieku był komunistą czy ketmanem, winowajcą czy ofiarą oraz ile utworów pozostanie w liteaturze – jak pisze Tadusz Drewnowski – jego losy i twórczość warte są najwyższej pamięci.

Obecne wydanie jego pism w czterech tomach jest pierwszym wydaniem krytycznym. Przeprowadza weryfikację często poplątanych tekstów, opatruje je źródłowymi przypisami i nowymi komentarzami, w miarę możliwości przywracając konfiskaty cenzury.

Otwierający wydanie tom "Poezji" przynosi trzykrotnie więcej tekstów, niż zawierały "Utwory wybrane", gromadzi wiersze odnajdywane w kraju i przysyłane ze świata oraz rozproszone po czasopismach i różnych wyborach, a także ponad trzydzieści utworów w ogóle nie znanych. Wydawcy prezentują jakby dziesięć wyłaniających się cyklów poetyckich autora "Gdziekolwiek ziemia..." i "Rozmowy z przyjacielem", napisanych w ciągu pięciu niepowtarzalnych lat.

[Wydawnictwo Literackie, 2004]