„Przyzwyczaić się do czytania książek, to zbudować sobie schron przed kłopotami życia codziennego”
W.S. Maugham
Budowałam sobie taki schron od wczesnego dzieciństwa. Uważałam to za coś naturalnego, widząc dom pełen książek , a w nim zaczytanych rodziców i siostrę, podsuwających mi smakowite literackie kąski, no i ukochaną Babcię Zosię opowiadającą lub czytającą wieczorami piękne bajki. Czytanie wciągało tak bardzo, że czasem z trudem przychodziło mi odnaleźć się w realnym świecie. Do dzisiaj zresztą książki są dla mnie ucieczką od różnych problemów, pomagają wyciszyć się i nabrać dystansu do rzeczywistości.
To moje czytanie było też czasem powodem zabawnych sytuacji lub drobnych kłopotów. Gdy miałam 11 lat pojechałam na wakacje do rodzinki i oczywiście wzięłam się za książki. Któregoś dnia ciocia zastała mnie zapłakaną na łóżku i przerażona pyta – co się stało? A ja na to – Danusia umarła, bo właśnie czytałam „Krzyżaków”. Wtedy ta książka bardzo mi się podobała, teraz wolę „Potop” i zawadiakę Andrzeja Kmicica. Dwa lata później Mama złapała mnie na czytaniu „Moulin Rouge”, którą nastolatki w tamtych czasach czytały po kryjomu, z wypiekami na policzkach. W czasach szkolnych lektury nie sprawiały mi problemu, bo przeważnie już je wcześniej przeczytałam. Jeśli jakaś książka z kanonu lektur była dla mnie nie do przetrawienia, to jej nie czytałam. Na przykład „Dżuma” ze szczurami mnie przeraziła i nie byłam w stanie dalej czytać, co wychwyciła polonistka. Później przepytywała mnie szczegółowo z innych lektur i była rozczarowana, że nie mogła mnie na niczym przyłapać.
Czytam różnego rodzaju książki. Lubię powieści obyczajowe, historyczne, sagi, psychologiczne, satyryczne, poezję, a także literaturę dziecięco-młodzieżową (chyba dziecinnieję na stare lata!). Ostatnio wzięłam się za polską literaturę współczesną i trafiłam na „Niebo ma kolor zielony” Krystyny Januszewskiej. To było wstrząsająco prawdziwe, napisane z sercem i duszą, pomocne w rozterkach. Chciałabym serdecznie podziękować Autorce!