Recenzuje: Izabela Kowal


Nie wiem jak wy, ale ja, sięgając po kolejny tom książki, która zdołała mnie oczarować, uzbrajam się w pewną dozę sceptycyzmu, ważąc w dłoni niepewnego następcę. W końcu stworzenie udanej kontynuacji, dorónującej pierwowzorowi, nie jest znowu takim łatwymi zadaniem. Zwłaszcza jeśli poprzeczka została zawieszona naprawdę wysoko, podnosząc tym samym wymagania czytelników. Na szczęście druga część „Pollyanny”, zatytułowana „Pollyanna dorasta”, dzielnie dotrzymuje kroku pierwszej, ustępując jej tylko w nielicznych kwestiach. Chociaż w powieści nie występuje formalny podział na dwie odrębne części, zdaje się o nim świadczyć bieg fabuły. W pierwszej odsłonie poznajemy niewiele starszą niż w pierwszym tomie Pollyannę, podbijającą przedmieścia Bostonu, zaś w kolejnej mamy do czynienia właściwie już z kobietą, która musi stawić czoło swojej pierwszej miłości i pogłębiającym się problemom finansowym. Zacznijmy jednak od początku.

Splot wielu nieoczekiwanych wydarzeń sprawił, że zawsze uśmiechnięta protagonistka zostaje ulokowana, na czas pobytu cioci Polly i doktora Chiltona w Niemczech, w posiadłości zgorzkniałej i pozbawionej chęci do życia Ruth Carew, która codziennie opłakuje zaginięcie Jamiego, swojego siostrzeńca. Jej siostra – Della, która miała okazję zajmować się Pollyanną, gdy ta przebywała w sanatorium, w błagalnym liście skierowanym do Polly Harrington prosi o wyrażenie zgody na przyjazd dziewczynki do Bostonu. Nie bez powodu – przecież wiele osób ze środowiska głównej bohaterki obdarza ją mianem „lekarstwa”, które należy przepisywać każdej osobie w potrzebie. Istotnie, aura niczym niezrażonego optymizmu, jaką roztacza wokół siebie Pollyanna, ma zbawienny wpływ na jej interlokutorów, którzy, zarażeni entuzjazmem dziewczynki, stopniowo zaczynają przesiąkać jej nawykami i stają się uczestnikami „gry w zadowolenie”. A choć bohaterka nie jest już tą samą małą, roztrzepotaną duszyczką, którą pamiętamy z części pierwszej, nadal ma unikatową zdolność naprawiania ludzkich serc.

Pollyanna, po raz pierwszy wkraczając do miejskiej dżungli, chłonie każdy zakątek Bostonu i rozczula się nad ideą publicznych parków, stanowiących nie tylko idealne miejsce do przechadzek, ale także przestrzeń do zaznajamiania się z nowymi osobami. Swoją drogą, poznaje ich całkiem sporo, zjednując sobie nawet najbardziej zatwardziałe charaktery. Głównemu wątkowi towarzyszy powracający co jakiś czas motyw zaginionego chłopca, który rozjaśnia się w końcowych partiach książki.

Podobnie jak pierwszy tom przygód piegowatej bohaterki, drugi również obdarowuje czytelnika ciepłym i nacechowanym sentymentalnie językiem oraz pozytywnym obrazem świata. Mimo że od wydania „Pollyanny” minęło już ponad sto lat, śmiem twierdzić, iż misja tej powieści, stanowiącej swoistego rodzaju terapię dla strapionych i poszukujących szczęścia czytelników, będzie trwała po wsze czasy. Jeśli i was dorwie chandra, a przysłowiowy „zły dzień” zadomowi się na znacznie dłużej niż dobę, bez zbędnego wahania zafundujcie sobie dwutomową, prawie sześćsetstronicową terapię u panny Pollyanny Whitter.

Warto też wspomnieć o wyśmienitej oprawie graficznej. Wydawnictwo Egmont doprawdy świetnie poradziło sobie z wszelkimi kwestiami technicznymi. „Pollyanna dorasta”, podobnie jak „Pollyanna”, została wydana w ramach serii „Romantyczna”, której znakiem firmowym są niezwykle dziewczęce okładki, dopełnione florystycznym motywem, przewijającym się przez całą książkę. Nietuzinkowy format i przyciągająca uwagę ciepła kolorystyka na pewno sprostają wymaganiom niejednego estety.


Ocena recenzenta: 5/6




Autorka: Eleanor H. Porter
Tytuł: Pollyanna dorasta
Przekład: Tadeusz Evert
Wydawnictwo: Egmont Polska, 2013
Liczba stron: 328