Jego idealistyczne podejście do człowieka, nadzieja na możliwość uszlachetnienia ludzkiego gatunku, te właśnie poglądy współtworzą konkretny społeczny program, w którym nie brak zaskakujących propozycji. Dzięki temu programowi, pozwala Norwid interpretatorom swojej twórczości, czynić z siebie poetę-utopistę o socjalistycznych skłonnościach, romantyka, pozytywistę, zwolennika przeczuwanej demokracji. Niezależnie od tych wszystkich odczytań, relatywistycznych sporów, dla wielu pozostaje arcypolskim kapłanem słowa, które zakorzenione w chrześcijańskiej tradycji, potrafi zaciekawić swoim niekłamanym liberalizmem, otwartością, nie tracąc nic ze swojego moralnego czy etycznego wymiaru. Norwid to jednocześnie w pełnym tego słowa znaczeniu awangardowy liryk. Współczesna poezja zawdzięcza mu o wiele więcej, niż ktoś mógłby przypuszczać. Symbolistów francuskich wyprzedził co najmniej o dwadzieścia lat. Zwłaszcza jeżeli chodzi o instrumentację tekstu, stosowanie symboli, posługiwanie się wierszem nieregularnym czy rymami nieparzystymi [...] Ten prekursor skrótu czasem dopowiada to, co oczywiste, co wynika z rzeczy, której dał słowo. Najważniejszy jednak pozostaje zmysł obserwacji, zaskakujące łączenie w jeden obraz i wieloznaczny sens pozornie odległych drobiazgów, okruchów ludzkich uczuć, myśli czy zachowań*.


---
* Andrzej Żmuda, "Perełki, którym ulegamy wszyscy", w: Cyprian Kamil Norwid, " Z rzeczy świata tego", wyd. Ad Oculos, 2004, str. 7-8.