„Wrocław należy do nielicznych miast w Polsce, w których rozwój muzealnictwa sięga początków XIX w. Niewątpliwie wpłynęły na to bogate tradycje kolekcjonerskie miasta, kościoła i bogatych mieszczan, sięgające XVI w. Nie bez wpływu pozostawało też utworzenie we Wrocławiu w 1811 r. uniwersytetu, jak również przeprowadzenie w tym czasie na Śląsku sekularyzacji dóbr klasztornych i kościelnych. Z inicjatywy ludzi nauki skupionych we wrocławskiej uczelni powstawały w mieście pierwsze zbiory publiczne, zwane już często muzeami, przeznaczone nie tylko do wąskich badań naukowych, ale również do udostępniania ich szerszemu ogółowi społeczeństwa. Tymi pierwszymi ośrodkami były m.in. muzea zoologiczne, mineralogiczne, sztuki i przemysłu artystycznego, starożytności śląskich.
II wojna światowa przyniosła niemal całkowite zniszczenie muzeów, rozproszenie zabytków bądź ich zaginięcie.
Władze polskie stanęły przed niełatwym zadaniem odbudowy muzeów we Wrocławiu. W ciągu kilku lat, kosztem dużego wysiłku dokonano zebrania rozproszonych muzealiów, ich uporządkowanie, zinwentaryzowanie oraz wstępne naukowe opracowanie. Dokonano też sporych zakupów. Ze Lwowa przywieziono część zabytków z tamtejszych przedwojennych muzeów. Pierwsze muzea udostępniły swe zbiory już w roku 1949”.

Adam Więcek

[TMW Wratislavia, 1997]