Życie zaczęło pisać tę historię dość dawno, ale czyta się ją tak, jakby to wczoraj kilkunastoletnia Jadzia przekraczała progi wytwornej pensji dla panien. Przez dwa lata uczyła się wszystkiego, co niezbędne przykładnej pani domu, żonie i matce. Lecz kiedy wreszcie znalazła wymarzonego mężczyznę i urodziła syna, wybuchła wojna, a owdowiała Jadwiga została z małym dzieckiem i bezużyteczną wiedzą. Żeby nie zginąć z głodu, chwytała się różnych zajęć, których zapewne nie pochwaliłyby jej nauczycielki. Odziedziczony po przodkach upór pomógł jej przetrwać.

Wojna i okupacja zdecydowanie odmieniły jej spojrzenie na świat i ludzi, a późniejsza rzeczywistość określiła na nowo, co kobiecie przystoi, a co nie. O czym myśli, za czym tęskni teraz, gdy u kresu ziemskiej wędrówki wspomina swoje życie?

[Prószyński i S-ka, 2008]