Zacząwszy lekturę cyklu o Temperance Brennan od jednej z ostatnich części, postanowiłam zadać sobie trochę trudu i jednak pozostałe czytać w miarę możliwości chronologicznie, choćby po to, by orientować się w sprawach rodzinnych głównej bohaterki.

Część pierwsza, „Zapach śmierci”, zaczyna się w chwili, gdy doktor Brennan – albo Tempe, jak nazywają ją bliscy (i trudno im się dziwić; skrót brzmi może ciężko, ale przynajmniej neutralnie, inaczej niż pełne imię; czy można się czuć normalnie, zwracając się do kogoś: „Posłuchaj, Abstynencjo…”???) – dobiega czterdziestki, jest matką prawie dorosłej córki, ma za sobą rozstanie z mężem i (nomen omen) kurację odwykową; do niedawna dzieliła swój czas pracy pomiędzy dwie instytucje, jedną w Karolinie Północnej, drugą w Kanadzie, teraz jednak wzięła z tej pierwszej urlop bezpłatny, by zatrudnić się na cały etat w montrealskim laboratorium medycyny sądowej.

Specjalnością Tempe są kości. Zwłaszcza te znalezione w podejrzanych okolicznościach. Aż nie do wiary, ile z nich można wyczytać: nie tylko wiek i płeć dawnego właściciela, ale także co nieco o jego zdrowiu i o tym, kiedy i jak zszedł z tego świata. Kości, które trafiają na jej stół wczesnym latem 1994 roku, opowiadają przerażającą historię. Należą bowiem do młodej kobiety, której ciało w bestialski sposób okaleczono i porzucono na odludziu, zapakowane w worki na śmieci. Wkrótce okazuje się, że nie jest to jedyny taki przypadek w ostatnich latach. Zanim jednak detektywi z wydziału zabójstw uwierzą w hipotezę, jaką podsuwa im, o zgrozo, kobieta, w dodatku Amerykanka – jeszcze sporo wody upłynie w Rzece Świętego Wawrzyńca, a w międzyczasie Tempe znajdzie się w poważnym niebezpieczeństwie…

Jak każdy kryminał, w którym drobiazgowe rozpracowywanie śladów przestępstwa przez pracowników organów ścigania i współpracujących z nimi instytucji odgrywa większą rolę, niż zabawa w kotka i myszkę ze znanym od początku złoczyńcą, „Zapach śmierci” potrafi bez reszty zaabsorbować uwagę czytelnika, skłaniając go równocześnie, by wraz z bohaterką dokonywał analizy wszystkich przesłanek i wysuwał własne podejrzenia. Jednakże w odróżnieniu od klasycznego kryminału, w którym ciało ofiary tylko sygnalizuje zaistnienie przestępstwa, a potem znika z horyzontu, tutaj jest ono najważniejszym elementem śledztwa. A medycyna sądowa… cóż, nie należy do dyscyplin szczególnie apetycznych, o ile w ogóle takie słowo jest tu na miejscu… Toteż osoby o słabych nerwach i delikatnym żołądku mogą doświadczyć podczas czytania znacznego dyskomfortu.

Ci, którzy podobne okropności są w stanie znieść bez zmrużenia oka, mogą się zżymać na przykład na pewną schematyczność fabuły: musi być ktoś, kto większą wagę przywiązuje do przestrzegania najbardziej nawet nieżyciowych przepisów niż do postępu śledztwa i/lub ktoś, kto z powodu osobistej antypatii czy uprzedzeń rzuca głównemu bohaterowi/bohaterce kłody pod nogi, muszą być błędne tropy oraz diabelnie sprytny złoczyńca, który potrafi zmylić pogoń i wpędzić jedną czy więcej ważnych postaci w śmiertelnie groźne opały, z których uratuje ją/je własny spryt lub nieoczekiwana pomoc z zewnątrz.

Sama Tempe momentami bywa irytująca, na przykład gdy używa zbyt wielu sarkastycznych porównań albo gdy w poszukiwaniu nowych dowodów łamie zasady bezpieczeństwa, lecz dzięki temu jest ogromnie ludzka. To dobrze rokuje, postaram się więc systematycznie wracać do serii „Kości”.