Bracia Karamazow (Dostojewski Fiodor (Dostojewski Teodor)) (4,5)
Zacznę od tego, co mi się nie podobało. Do mniejszych wad zaliczam postawienie błędnej tezy, według której niewiara w Boga jest równoznaczna ze stwierdzeniem: „Wszystko wolno” i tym samym prowadzi nieubłaganie człowieka albo do skrajnego wyrachowania, albo do udręk oraz konfliktu sumienia (co jest strasznym nieporozumieniem, choć jeszcze dość często spotykanym). Druga pomniejsza wada to przedstawienie Polaków w krańcowo nieprzychylnym świetle (zdaje się kolejny już raz u Dostojewskiego). Pewnie miał trochę racji, lecz tak bezkompromisowa pogarda do innych nacji nigdy nie skutkuje niczym dobrym.
Największe zastrzeżenie mam jednak do przydługich, okropnie egzaltowanych monologów i stanów histerii spotykanych u co drugiego bohatera powieści (z głównych postaci chyba tylko Alosza zachowuje przytomność umysłu). Nadaje to pewnego klimatu i dzięki temu zabiegowi autor mógł dokładnie przekazać wszystkie spostrzeżenia i myśli, ale jak dla mnie posunął się za daleko.

Nie da się zaprzeczyć, że „Bracia Karamazow” to literatura dużego formatu będąca zarazem powieścią filozoficzną, psychologiczną i kryminalną. Bohaterowie może często bywają irytujący, lecz jednocześnie są bardzo wyraziści i prawdziwi (może jedynie Alosza jest zbyt wszechwiedzący, szczególnie jak na swój młody wiek). Jest to na pewno książka głęboka w treści, dająca do myślenia, skłaniająca do zastanowienia. Z perspektywy czasu interesująco prezentuje się także stosunek Dostojewskiego do Rosji. Jego obawa przed socjalizmem (okazało się słuszna) i zarazem liczenie na to, iż Rosja stanie się czymś w rodzaju „mesjasza narodów” i duchowo odnowi całą zepsutą Europę (no, tutaj zapędził się zdecydowanie za daleko).
„Bracia Karamazow” to na pewno lektura godna polecenia, choć trzeba się przygotować na to, że może budzić różne emocje.

Forrest Gump (Groom Winston) (4)
Film uważam za zdecydowanie lepszy i dojrzalszy. Powieść bowiem znacznie różni się od adaptacji filmowej i zawiera tylko część wspólnych wątków (które też w większości przypadków zostały poważnie zmienione). Książkowy Forrest jest nie tyle idiotą, co wybitnie uzdolnionym idiotą. Dlatego czekają go iście fantastyczne przygody, może mało realistyczne (np. lot w kosmos), lecz za to zawsze zabawne. Przyjemna lektura, choć daleko jej do kultowego filmu.

Chmurdalia (Bator Joanna) (2)
Okropny zawód. „Piaskową górę” (czyli pierwszy tom cyklu) oceniłem dość wysoko (na 4,5) i tym razem spodziewałem się czegoś na podobnym poziomie. Średnia ocen wyglądała równie zachęcająco. Tymczasem miałem wrażenie jakbym czytał bezładną powieść pisaną na kolanie. Z „Piaskowej góry” zostało tylko to, co akurat mi się w niej nie spodobało. W końcu zmęczyłem i doczytałem „Chmurdalię” do końca, ale pozostawiła mi po sobie wyraźny niesmak. Opowiedziane historie nie wydają mi się ani spójne, ani ciekawe, ani zabawne. Takie przechodzenie od dziwactwa do dziwactwa z próbą zawarcia w tym wszystkim głębszego sensu (wtrącenia o syrenach wydawały mi się dodane kompletnie na siłę).
Osobiście nie polecam, mimo to zdaję sobie sprawę, że jestem w mniejszości i że wielu powieść Joanny Bator przypadła bardzo do gustu. W każdym razie zamierzam sobie zrobić dłuższą przerwę od tej autorki.