Nowolipie, warszawska ulica, dla Józefa Hena zaczarowana kraina szczęśliwego dzieciństwa - jest tłem i materią jego najnowszej, bardzo osobistej prozy. Autor snuje wzruszającą opowieść o własnym dorastaniu, o rodzinnym mieście, o swojej ulicy - miejscu najczystszych doznań i najodważniejszych marzeń - jednym słowem o świecie, którego już nie ma, a który, ponownie przeżyty dzięki wspomnieniom, odzyskał po latach swój kształt na kartach książki.

Utwór J. Hena wykracza poza ramy zwykłej opowieści o życiu. Jego wieloznaczność zmuszą czytelnika do zastanowienia się także nad samym sobą - jest bowiem wielką przypowieścią o życiu w ogóle.

[Iskry, 1991]