Przyszło mi go głowy, żeby równolegle z Mitologią w arcydziełach malarstwa czytać Mitologia Greków i Rzymian (Kubiak Zygmunt) no więc się wzięłam.

Ufff. To chyba nie będzie łatwa i przyjemna lektura. Już sam wstęp mnie nieco poraził. Taki, bardzo historyczno-naukowe rozważania nad rozwojem cywilizacji i kultury greckiej. Na razie się nie łamię, albo się wdrożę, albo spasuję.

No i jak każda prawdziwa Teogonia na początku czyta się ciężko bez względu na to kto ją napisał. Spamiętanie tych wszystkich imion sypiących się jak z rękawa, jest ponad moje siły i nie będę nawet próbować. A próby połapania się w koligacjach w sytuacji, kiedy jedna postać jest jednocześnie babką i prababką własnego dziecka, doprowadzają mnie prawie do obłędu. Mam nadzieję, że dalej będzie lepiej.

Ogólnie tekst nie jest sfabularyzowaną wersją mitów, jak to było u Parandowskiego, tylko naukową rozprawą z mnóstwem cytatów z tekstów źródłowych oraz dygresji historycznych i etymologicznych. Nie twierdzę, że to bardzo źle, ale miałam zupełnie inne oczekiwania w stosunku do tej książki i muszę sobie dać czas na wyjście z szoku.

A swoją droga znów zauważyłam, że w różnych religiach akt stworzenia świata jest opisywany podobnie. Zawsze się zastanawiam skąd się to bierze. O ile Greków mogę podejrzewać o wzorowanie się na judaizmie, to już w przypadku wierzeń plemion północnoamerykańskich nie znajduję tak łatwego wyjaśnienia.