Teodor Parnicki urodził się w 1908 r. w Berlinie. Studiował we Lwowie, a następnie w Krakowie filologię polską, angielską i orientalistykę. Debiutował w 1929 r. powieścią „Trzy minuty po trzeciej”. Po wojnie osiedlił się w Meksyku, gdzie mieszka do chwili obecnej.

Po młodzieńczym zainteresowaniu powieścią sensacyjną („Rozkaz nr 94”, 1931 r.) i dramatem („Mandżuko”, 1934 r.) zaczynają go pasjonować problemy historyczne. W 1937 r. ogłasza powieść „Aecjusz, ostatni Rzymianin”, w 1944-45 „Srebrne orły”, w 1955 „Zgodę Narodów”, w 1960 „Słowo i ciało” oraz w 1961 „Twarz księżyca”.

Wszystkie te utwory dążą do odtworzenia nie zewnętrznego kolorytu, lecz głębiej rozumianej atmosfery kulturowej danej epoki, a także do ukazania procesu dziejowego w walce i wzajemnych wpływach różnych kultur.


Pierwsza część „Nowej baśni”, „Robotnicy wezwani o jedenastej”, ukazała się w 1962 r. Jest to połączenie historii i legendy, faktów i czystej fikcji literackiej; dzieje się w ciągu jednego stulecia (połowa wieku XI i XII), a dotyczy obszarów Polski, Rusi, Anglii, Skandynawii, Grenlandii, Bizancjum, Islandii i Meksyku.

W części drugiej „Nowej baśni”, „Czas siania i czas zbierania”, autor rozwija w dalszym ciągu koncepcję historiozoficzną o równowartości narodów w różnych okresach wprowadzanych w krąg kultury i cywilizacji chrześcijańskiej. Tym razem pretekstem do tych rozważań jest wiek XV i między innymi dzieje Joanny d’Arc.

[PIW, 1963]