- Wiesz co, moja nowa ciociu? - zagaiła Anielka, schodząc po schodach. - Masz straszny bałagan w domu. Czy ty aby nie jesteś brudafonem?
No, ładnie się zaczyna, pomyślałam, wznosząc oczy do nieba. Obce dziecko wytyka mi wady. [...]
- Brudafonem? A kto to taki? - udałam, że się nie domyślam, o co chodzi.
- No, ktoś taki jak ty - wyjaśniło ufnie dziecko. - Kto rzuca rzeczy na podłogę, nie zmywa garnków i trzyma śmiecie pod łóżkiem. Bo wiesz, ja u cioci Łucji widziałam taką panią, która może ci pomóc. [...]
- W telewizji - sprecyzowała Anielka. - Jest taka pani, do której można się zgłosić, jak się chce być presekcyjną panią domu. Ona zaprasza te panie do siebie, puszcza im film, na którym są ich brudne domy, one płaczą i obiecują sprzątać. Czy ty też, moja nowa ciociu, będziesz wtedy płakała?
Czułam się, jakbym traciła grunt pod nogami. Trudno mi było nadążyć za jej rozumowaniem. [...]
- Płakać nie będę, bo do żadnego programu się nie wybieram - odpowiedziałam stanowczo [...]. - A bałagan, moja nowa koleżanko, mam dlatego, że dopiero się tu przeprowadzam. [...]
- Niestety, ciocia jest już stracona, bo nie chce się niczego nauczyć - podsumował mnie ten wcielony diabeł*.

---
* Magdalena Kordel, "Uroczysko", wyd. Prószyński i S-ka, 2010, s. 99-100.