Niezmiernie poetycka, ale jednocześnie niesamowicie wręcz smutna opowieść o samotności. O ludziach okaleczonych emocjonalnie, którzy nawet kiedy decydują się spróbować porozumieć między sobą, to nie są w stanie.

Fatima jest córką możnego rodu beduinów. Mieszka razem z innymi kobietami – matką, babką, siostrami… Jej ojciec, tak jak i inni mężczyźni, pojawia się i znika – zajmuje się stadami, podróżuje. W domu twardą ręką rządzi babka – nienawidzi ona innych kobiet, uważa je wszystkie za zło wcielone, traktuje jak śmieci. Szczególnie nienawidzi matki Fatimy – za to, że rodzi martwych chłopców, a córki żyją. Uważa, że wpływ na to ma jej szaleństwo, więc radzi swojemu synowi, by się jej pozbył. Świat Fatimy pełen jest opowieści, duchów, przenikania zjaw do jej życia, marzeń "o wolności".

Wypadek, któremu ulega Fatima powoduje zwrócenie na nią uwagi przez Annę – cudzoziemkę, która zabiera ją "pod swoje skrzydła". Zapewnia jej opiekę lekarską, naukę języków, czytania, pisania. Jednocześnie używa Fatimy jako "maskotki" na przyjęciach, demonstruje w ten sposób, jaka to ona jest wspaniałomyślna i otwarta.

Jednakże w końcu Fatima znajduje się znowu we własnym domu, kaleka, opuszczona, samotna. Na rozdrożu dwóch światów, w których nie umie sobie na dodatek znaleźć miejsca. Jest otoczona nakazami i zakazami społecznymi, normami, do których nie może się dopasować.

Dla mnie jest to opowieść o samotności, o – z jednej strony – niezdolności do uczuć, a z drugiej o zbyt silnych uczuciach, o normach społecznych i ich wpływie na życie. Piękna opowieść, która wciąga i wciąga…

Dodatkowo – brawo dla wydawnictwa za okładkę i styl wydania! (Smak Słowa, 2009) .



[Recenzję opublikowałam wcześniej na moim blogu]