Nie wiem, po co to pisać coś na siłę, jakieś kolejne części tworzyć, tylko dlatego, że dwie pierwsze dobrze się sprzedały? Pierwsza część, "Dom nad rozlewiskiem", spodobała mi się bardzo, bo to trochę o moich okolicach, no, nie całkiem moich, ale bliskich. "Powroty nad rozlewiskiem" były jeszcze lepsze. Poważnie. A toto nie wiadomo o czym. Jakieś dygresyjki o losach różnych kobiet, jakieś sielsko-wiejskie przepisy na dobre życie, jakieś proste rozwiązania wszelkich życiowych problemów. Błyskawiczne pogodzenie się Pauliny z losem zakrawa na cud. Żeby to było takie proste, że jakaś dobra przyjaciółka poszepcze ci do uszka trochę dobrych rad i zaraz prostują się twoje ścieżki i znikają kłopoty. Mężczyźni nagle chcą się żenić.

Książka może się podobać, owszem, ale chyba tylko tym, którzy nie czytali pierwszych tomów. W trzecim pani Kalicińska przesłodziła i mdło się zrobiło, że aż drapie za uszami. Na koniec zabrakło tylko zdania: I żyli długo i szczęśliwie...