W historii współczesnej Europy lata 1848–1875, okres opisywany przez Erica Hobsbawma w "Wieku kapitału", drugiej części jego wszechogarniającej historycznej tetralogii, były niczym oko cyklonu – spokojne trzydziestolecie odgraniczone z jednej strony przez socjalistyczną rewolucję, której koniec przypadł na rok 1848, a z drugiej przez nadchodzącą rzeź. Ten czas był także złotą epoką dla burżuazji i rodzącego się kapitalizmu. Hobsbawm z wielką uwagą śledzi wszystko to, co było jego katalizatorem: odkrycia geograficzne i kolonizacja, abolicja, liberalizacja gospodarek, rozwój technologiczny, masowe kształcenie inżynierów, a także pojawienie się protestanckiej etyki pracy. Mistrzowski przegląd drugiej połowy XIX wieku bazujący na bogactwie materiałów i ich głębokim zrozumieniu.


"To, w mojej opinii, najwybitniejsza praca Erica Hobsbawma, zestawienie wielości transformacji zaszłych w epoce wiktoriańskiej w spójną i niebywale przekonującą narrację historyczną".
Tony Judt


Eric Hobsbawm (1917–2012) – brytyjski historyk austriackiego pochodzenia, członek Akademii Brytyjskiej, długoletni wykładowca Birkbeck College na Uniwersytecie Londyńskim. Wybitny badacz historii nowoczesnej, zwłaszcza XIX i XX wieku, teoretyk nacjonalizmu (autor pojęcia "wynalezionych tradycji"), historyk idei. Nakładem Wydawnictwa Krytyki Politycznej ukazały się "Wiek rewolucji. 1789-1848" (2014) oraz "Jak zmienić świat. Marks i marksizm 1840–2011" (2013).

[Wydawnictwo Krytyki Politycznej, 2015]