Nie pochłaniam książek w zawrotnym tempie, więc wyborowi kolejnej lektury zawsze poświęcam sporo czasu. Nie należę do fanów literatury s.f. czy też fantasy, ale ostatnio zacząłem po nią sięgać i po "Innych pieśniach" Dukaja postawiłem na "Diunę", m.in. po zapoznaniu się z recenzjami na Biblionetce.

Jest to obszerne dzieło i przyznam, że z początku musiałem się do niego zmuszać, ale powoli świat w nim ukazany nabierał kształtów, a bohaterowie stawali mi się coraz bliżsi. W końcu doszło do tego, że trudno było odłożyć książkę i pójść wreszcie spać, no bo przecież ludzie zbierający przyprawę znaleźli się w śmiertelnym niebezpieczeństwie, kiedy na horyzoncie pojawił się czerw pustyni, albo Leto musiał opuścić pilnie przyjęcie ze względu na pewien incydent zgłoszony mu przez żołnierza.

I nie chodzi tu o to, że świat w "Diunie" przedstawiony jest w tak wyjątkowo szczegółowy sposób, bez nudzenia opisami przyrody, bo dla mnie jest to przede wszystkim opowieść o tym, jak werbalizując marzenia wielu ludzi, zdobyć ich serca i porwać ich do walki o osiągnięcie wspólnego celu, a także o tym, jak z potwora uczynić sprzymierzeńca, zaskakując przeciwnika.

Ze względu na wielowymiarowość tej powieści, prawdopodobnie każdy znajdzie w niej jednak coś innego, do czego zachęcam.