Szczerze mówiąc, było to moje pierwsze zetknięcie z twórczością tego autora. Wrażenie - niesamowite. Wrażliwość autora, umiejętność wyrażenia tak wielu myśli i emocji w tak precyzyjny, a jednocześnie działający na wyobraźnię sposób jest dla mnie tym, co czyni tą książkę wyjątkową. Kapuściński maluje w tej opowieści obraz panoramiczny, jednocześnie przykładając wagę do detali - autor potrafi płynnie przechodzić od bardzo ogólnych rozważań oscylujących wokół państwa do emocjonalnych portretów jego obywateli. Od historii kraju do historii jednostek. Od ideologii i kultury do ich realizacji w życiu codziennym.

Urzekła mnie też niechęć autora do formułowania i forsowania jakiś uniwersalnych tez i cudownych prawd. Nieustannie tworzy on grunt dla tego typu retoryki, jednak zawsze odstępuje od niej z budzącą u mnie podziw pokorą.

Fascynujące jest też dla mnie, że przy tak bogatym spektrum rozważań, wątków i postaci Kapuściński jest w stanie wyrażać się tak jasno i zwięźle, jednocześnie pozostawiając tyle luźnych końców, nawiązań i pola do samodzielnego myślenia dla czytelnika.