Nie chcę posługiwać się frazesami, ale "Flush" to naprawdę książka wyjątkowa. Nie tylko dlatego, że bohaterem tej biografii jest nie człowiek, a pies (chociaż tutaj akurat bym się spierała: czy opowieść o Flushu nie jest pretekstem do ukazania życia ludzi w jego otoczeniu?). Pisać o swoim pupilu próbowało już wielu – ale zrobić to z taką klasą udało się chyba tylko Virginii Woolf. Dzieje – tak, myślę, że to wzniosłe poniekąd słowo jest w tym miejscu bardzo odpowiednie – tego rudego spaniela są opisane ze szczerą czułością, a jednocześnie z przymrużeniem oka. Kiedy Flush cierpi – to cierpi na całego. Postrzega rzeczywistość jak człowiek, a jednocześnie ujawnia swój psi – jeszcze bardziej interesujący - punkt widzenia. Woolf pisze z powagą o jego codzienności z panią Barret i panem Browningiem, a zarazem nie można się nie uśmiechać, czytając tę książkę. Szkoda, że Woolf nie pisała o kocie – to dopiero byłaby powieść!