Zanim Parnicki napisał „Aecjusza, ostatniego Rzymianina”, „Srebrne orły”, czy „Nową baśń”, imał się wielu rzeczy. Pisał kryminały, recenzje, uprawiał publicystykę literacką, przybliżał polskiemu czytelnikowi współczesną mu prozę rosyjską i radziecką (a jakże!). Pisał też do przedwojennego „Kuriera Lwowskiego” króciutkie opowiadania przeznaczone do „popołudniowej lektury poobiedniej”. Część z nich została uratowana przed zapomnieniem i została przed laty wydana w formie książkowej.

Na tę książkę składa się piętnaście opowiadań osadzonych w różnych epokach historycznych. Mamy więc Asarhadona zdobywającego Egipt, Diomedesa walczącego z Eneaszem, czy Alvarada – jednego z towarzyszy Corteza podczas jego zdobywania Meksyku. Punktem centralnym zbiorku jest z pewnością trzyczęściowe opowiadanie o królu Roderyku i hrabim Julianie. Ten temat od najmłodszych lat fascynował Parnickiego i spędzał mu sen z powiek. Przez wiele lat marzył o ogromnej epickiej sadze opowiadającej o losach wizygockiej Hiszpanii, ale góra niestety urodziła mysz. Poza tym opowiadaniem ukazała się jeszcze (również w ramach remanentu w warsztacie literackim) powieść pod tym tytułem: „Hrabia Julian i król Roderyk”, uznawana jednak za słabą pozycję w dorobku Mistrza.

Kto nie zetknął się jeszcze z Parnickim, a planuje ten czyn, niech wpierw zapozna się z tą książką. Niech spróbuje wpierw przegryźć się przez to, przypominając sobie niemal kompletnie nieznane w polskiej historiografii okresy, nim sięgnie po dalsze książki tego autora.

A poza tym jest to książka do poduszki i warto ją polecić!