Charlaine Harris miała być czytadłem na leniwe popołudnie spędzone w łóżku. Do przypomnienia w kolejce wciąż czeka panna Sookie Stackhouse. Ledwie w sumie ją pamiętam z mojego szaleństwa na tle "Czystej krwi". Średnio przypadły mi do gustu serie – w sumie chyba bardziej postacie głównych bohaterek – o Harper Connelly i Lily Bard.

Obie wydały mi się jakoś średnio wiarygodne, nie żeby samo pisanie Harris takie było. Jej wszystkie bohaterki są w jakiś sposób do siebie podobne. Jej literatura pełna jest czesania burzy nieposkromionych włosów, mycia zębów, kiepskich zbrodni, nieautentycznych związków, mhrocznej fantastyki, małych miasteczek na Południu z nadmierną ilością seryjnych zabójców i zastanawiania się, czy ta sukienka nie jest zbyt sexy, bo ma dekolt.

Co do Harper - dziewczyna-w-którą-uderza-piorun-i-potem-potrafi-znajdować-ludzi (żywych czy martwych, whatever) już była. Meg Cabot wcześniej stworzyła uroczą i silną osobowość Jess z serii 1-800-Jeśli-Widziałeś-Zadzwoń, kawałek niezłej literatury dla spragnionych wrażeń nastolatek. Normalnie ktoś chyba bezczelnie coś zerżnął. A Lily jest bez wyrazu jakoś zupełnie, mimo pozwania na kogoś z wyrazem.

Aurora Teagarden, nie żeby powalała, ale wścibska, pełna zahamowań, mała bibliotekarka w okularach jest nawet urocza. W zamyśle oczywiście pani super-detektyw, super women, a w tle urokliwe Południe USA, chmara amantów i sukienki z odkrytymi plecami, które są zbyt wyzywające. Zadziwiające, jak wszystko autorce bardzo nie wyszło i jak przez przypadek dało to nawet pełnokrwistą bohaterkę. Głupiutka Aurora nawet da się lubić dzięki nagromadzeniu jej wad, nie dzięki jej zaletom – jej główną zaletą jest to, że można się z niej pośmiać, z jej ograniczenia przez konwenanse, przekonania o własnej wyższości, inteligencji i zdolnościach rozwiązywania kryminalnych zagadek Lawranceton, a sposób opisywania wydarzeń (narracja w pierwszej osobie) i zderzenie z faktami, nadaje momentami niezamierzonego komizmu.

Nie sądzę, aby autorka miała to na myśli.

Nie szukaj tam wątku kryminalnego – zbrodnie są kiepskie i rozwiązują się dość przewidywanie (zwykle w sekwencji zbrodnia – dużo o niczym, ale udajemy detektywa – rozwiązanie na śniadanie, tj. kolację). Nie szukaj silnej osobowości Aurory Teagarden jako śledczej ani jako kobiety. Obyczajowo też nie powala, choć pomiędzy ciastem pekanowym i czesaniem burzy włosów dostaniemy kilka przypadkowych smaczków.

Ewidentne czytadło z lepszymi i gorszymi częściami.

Chociaż muszę przyznać dwie rzeczy – znakomite do czytania po angielsku, bo nie powala wyrafinowanym językiem, można potrenować przed poważniejszymi pozycjami. Drugą rzeczą jest to, że gdybym mogła ocenić jeszcze nie przetłumaczoną jeszcze na język polski, szóstą część „A fool and his honey” dostałoby pełnokrwiste 5, bo na koniec naprawdę się wzruszyłam i naprawdę miałam nadzieję na inne zakończenie. To chyba już coś, czyż nie?

Dotychczas zaliczyłam panią Harris w następujących podpunktach:

Czysta jak łza (Harris Charlaine)
Grobowa tajemnica (Harris Charlaine)
Prawdziwe morderstwa (Harris Charlaine)
Kości niezgody (Harris Charlaine)
Trzy sypialnie, jeden trup (Harris Charlaine)
Dom Juliusów (Harris Charlaine)
Z jasnego nieba (Harris Charlaine)

i po angielsku:
"A fool and his honey"
"Last scene alive"
"Poppy done to death" (w trakcie)