PAŹDZIERNIK
Złoty gościniec (Montgomery Lucy Maud) (CAN-PEI-1913); ocena: 2.5
Druga część „Historynki”, która robi wrażenie dopisanej na siłę. Czyżby znowu nacisk wydawnictwa i czytelników zmusił Montgomery do kontynuowania tej historii? Wyszło nijako i bez polotu. Gazetka pisana przez młodzież niezbyt ciekawa, a ponadto rozbija spójność całej powieści. Sarah-Historynka też już nie ta sama, wydoroślała, spoważniała, coraz mniej historii opowiada. Tak jak podobała mi się część pierwsza, tak część druga nie zrobiła na mnie najlepszego wrażenia.

Rozbitek: Siedemdziesiąt sześć dni samotnie na morzu (Callahan Steven)(US-ME-1986); ocena: 5
Kto by pomyślał, że historia rozbitka walczącego o przeżycie w pneumatycznej tratwie na środku oceanu może być tak interesująca? Kto by pomyślał, że można opisać 76 dni, z których każdy następny jest podobny do poprzedniego, tak by utrzymać niesłabnące zainteresowanie czytelnika? Udało się to Callahanowi, który oprócz wielu innych umiejętności, wykazał się również talentem pisarskim. I choć jest to dramatyczna historia o desperackiej walce z siłami natury, z własnym, coraz bardziej osłabionym organizmem, z depresją i przytłaczającą beznadziejnością sytuacji, nie brak w niej również humoru, zadumy, filozoficznych rozważań o życiu, Naturze i Wszechświecie, w którym istota ludzka jest tylko małym, nic nieznaczącym pyłkiem. Książka nie tylko ciekawa ale i inspirująca. Dowód na to, czego może dokonać człowiek, w którego życiorysie nie ma miejsca na słowo: rezygnacja.
Jest recenzja:Zapiski z „Gumowej Kaczuszki”

LISTOPAD
Lucy Maud Montgomery Short Stories: 1896-1901 – Montgomery Lucy Maud (CAN-PEI-2007); ocena: 4.5
Zbiór najwcześniejszych opowiadań L.M.Montgomery. Klimatyczne. Optymistyczne. Czasem z morałem. Historie często przewidywalne, być może przez to, że w większości zakończone happy-endem. Wcale mi to nie przeszkadzało, lubię happy-end, nastawia mnie optymistycznie do życia. Opowiadania prezentują całkiem niezły poziom. Widać w nich wyrobione już pióro autorki i kreatywność w tworzeniu postaci i scen. Romantyczne, czasem sentymentalne, lecz przebija z nich poczucie humoru i błyskotliwy styl tak charakterystyczny dla późniejszej prozy L.M. Montgomery.

Druga diagnoza (Palmer Michael)(US-Boston/MA-2009); ocena: 3.5
Thriller medyczny, którego akcja rozgrywa się w Beaumont Hospital w Bostonie. Dr Sperelakis, wybitny lekarz, założyciel słynnego Instytutu diagnostycznego, z którego porad i ekspertyz korzystają lekarze i pacjenci z różnych stron świata, znajduje się w śpiączce, na skutek urazów doznanych, podczas wypadku samochodowego. Z Afryki przybywa jego córka Thea, pracująca tam jako lekarka MSF (Lekarze bez Granic). Opiekując się ojcem, Thea obserwuje dziwne zachowanie osób z najbliższego otoczenia i zaczyna podejrzewać, że być może wypadek nie był całkiem przypadkowy.
Powieść zapowiadała się całkiem nieźle. Thea jest sympatyczną bohaterką, a fakt, że cierpi na syndrom Aspergera, który z jednej strony obdarzył ją wysoką inteligencją i fotogeniczną pamięcią, a z drugiej strony obniżył jej zdolność empatii i interpretowania ludzkich zachowań, sprawia, że czytelnik z zainteresowaniem obserwuje jej wewnętrzną walkę i usilne próby zrozumienia osób, z którymi ma kontakt. Jej naiwność i prostolinijność, które prowadzą do niebezpiecznych sytuacji, można by złożyć na karb jej schorzenia, ale, niestety, inni bohaterowie powieści nie wykazują więcej zdrowego rozsądku. Mam niski poziom tolerancji dla ludzkiej głupoty, stąd też cały wątek kryminalny jest dla mnie naciągany i nie do zaakceptowania. Chyba nie szybko sięgnę po następną książkę Palmera.

GRUDZIEŃ
Little Red Lies - Julie Johnston (CAN-ON-2013); ocena: 5
13-letnia Rachel z niecierpliwością oczekuje powrotu swojego brata-idola po trzyletniej nieobecności w domu. Opowiedz jak było, nagabuje go od pierwszego momentu spotkania. Jamie powrócił z Europy po zakończeniu WWII i niechętnie dzieli się wspomnieniami z rodziną. O traumatycznych przeżyciach i trudnej adaptacji do życia cywilnego pisze w niewysłanych nigdy listach do swojej siostry. Coś na kształ pamiętnika, tyle że z konkretnym odbiorcą, dla którego snuje tę opowieść. Narracja książki prowadzona jest dwutorowo. Listy Jamiego świetnie przedstawiają sytuację weterana próbującego dostosować się do normalnego życia, w czym przeszkadza mu bagaż traumatycznych wspomnień oraz poczucie winy, że się przeżyło. A pierwszoosobowa narracja głównej bohaterki to stadium przyspieszonego dorastania młodziutkiej dziewczyny, do której pomału dociera fakt, że nie ma powrotu do dawnych beztroskich lat dzieciństwa, że wojna nieodwracalnie zmieniła jej brata, a jego traumatyczne przeżycia i PTSD odciskają piętno na całej rodzinie. Książka przeznaczona dla młodzieży, jednak doskonałe stadium psychologiczne bohaterów czyni ją uniwersalną i nie ogranicza do wąskiego grona odbiorcy.

Karty na stół (Christie Agatha (pseud. Westmacott Mary))(UK-Ang-1936); ocena 4,5
Mr Shaitana jest wytrawnym kolekcjonerem. W jego zbiorach znajdują się tylko okazy wybrane, najlepsze z najlepszych. Shaitana nie ogranicza swej kolekcji do jednej kategorii, wręcz przeciwnie, charakteryzuje ją różnorodność. W jego zbiorach można znaleźć przeróżne przedmioty, i nie tylko... W kategorii kryminologia, na przykład, znajdują się przestępcy, najlepsi z najlepszych; ci, których nikt nie podejrzewa i którym nigdy nie udowodniono kolizji z prawem. Pewnego dnia Mr Shaitana wpada na szatański pomysł zaprezentowania eksponatów z tej kolekcji Herkulesowi Poirot.
Całkiem niezła powieść psychologiczno-detektywistyczna. Szczegółowa analiza rozgrywek brydżowych przypomniała mi o mojej młodzieńczej fascynacji tą grą, choć nie naprowadziła na trop mordercy. Autorka wprowadziła do akcji czterech detektywów, z których każdy próbuje rozwikłać zagadkę, używając innych metod śledczych. Ale czy będą w stanie w grupie przestępców doskonałych znaleźć tego, który popełnił morderstwo?