Trafiają mi się ostatnio, wbrew panującej wokół przedświątecznej atmosferze, lektury opisujące mało budujące wydarzenia rozgrywające się we współczesnym świecie. Taką pozycją był też reportaż Anthonego Shadida o wojnie w Iraku. Ten reportaż to jednak coś więcej niż tylko relacja z krwawych wydarzeń, to także piękny i przemawiający do wyobraźni opis tego kraju a przede wszystkim Bagdadu – Miasta Pokoju.

„Rzym, wciąż ma przed oczami swoją przeszłość, świetność starożytną imperium stanowi w nim ozdobę nowoczesnego krajobrazu miejskiego, Paryż i Londyn, dwa miasta o bogatej historii, które starzejąc się z upływem wieków, cały czas wymyślają się na nowo, żyją w otaczającej je przeszłości. Tymczasem Bagdad, którego starożytna wielkość została całkowicie zniszczona, już nie widzi swojej historii ani chwały. Może tylko pamiętać. Bagdad jest kulturą pamięci; to miasto czerpie siłę i dumę z mitów, do których nieustannie powraca. Jednakże przekleństwo przypominania sobie polega na tym, że przywodzi na myśl to, co zostało utracone”. [s.36.]

Urzekły mnie te słowa, które odebrałam jako niezwykle prawdziwe i smutne. Nie mogłam się powstrzymać, by nie nie przekazać dalej – w recenzji, i tak obszernej, nie znalazłam miejsca.

Shadid rozmawiał z wieloma ludźmi, także z artystami m.in. z rzeźbiarzem Mohammedem Ghani Hikmatem, którego posągi nawiązujące do „Baśni z tysiąca i jednej nocy” zdobią – tak, ponownie zdobią – to niezwykłe miasto. Kahramana, niewolnica Ali Baby wciąż ze spokojem nalewa oliwę do dzbanów, w których ukryło się czterdziestu rozbójników, a Szecherezada nieprzerwanie snuje swoje opowieści królowi Shahryarowi. I kiedy patrzy się na te rzeźby, człowiek, chcąc nie chcąc, wkracza z nimi do krainy baśni, a zniszczone miasto, już nie szepcze*, podnosi dumnie głowę.

*W czasach panowania reżimu Saddama Husajna Bagdad nazywano Miastem Szeptów.

- - -
Nadciąga noc: Irakijczycy w cieniu amerykańskiej wojny (Shadid Anthony)

http://okres-ochronny-na-czarownice.blogspot.com/