„Bajeczki” („Majselech”) Eliezera Sztejnbarga ukazały się już jako wydanie pośmiertne, w 1936 roku, lecz były znane wcześniej - dzięki recytacjom, publicznemu ich wykonywaniu i prywatnym wieczorkom literackim, w zaciszu domowym. Poprzez swoje „Bajeczki” pisarz chciał zapoznawać dzieci z tradycją żydowską, z jej symboliką w sposób nowoczesny i niekonwencjonalny, zrywając ze skostniałymi metodami stosowanymi w chederach - zachęcając, a nie zniechęcając dzieci i młodzież do tego, by trwali przy swojej kulturze. Ale miał na względzie nie tylko cele edukacyjne, był przecież także poetą. Zwracał się więc, nie tylko do dzieci:

„Smutno, dzieci, jest na tym szerokim i ogromnym świecie,
I gorzko! Tymczasem bajką możemy rozkoszować się przecie.”

[Austeria, 2014]