Napisana przez Hineya biografia Raymonda Chandlera to książka bardzo dobra, ale i bardzo smutna. Mówiąc krótko: to opowieść o człowieku, który najzwyczajniej w świecie chciał być kochany, ale chyba sam do końca nie rozumiał, na czym ta miłość miałaby polegać.

Tom Hiney pokazuje w swojej szczegółowej i wnikliwej książce, że takie, a nie inne życie pisarza kształtowało się już od wczesnego dzieciństwa: jego ojciec był inżynierem przy budowie kolei i z tego powodu często się przemieszczał po Ameryce; w efekcie Chandlerowie wiedli mało zorganizowane, wręcz cygańskie życie. Młody Raymond szybko znienawidził wpadającego w alkoholizm ojca, a gdy jego rodzice się rozwiedli, wraz z matką przybył do Irlandii, z której ona pochodziła; tam od początku postrzegany był jako odmieniec o obcym akcencie, co spotęgowało jego nieśmiałość i samotność.

W 1924 roku ożenił się z kobietą starszą od niego o 18 lat – było to małżeństwo raczej z wyrachowania niż z miłości, Chandler widział w żonie nie tyle życiową partnerkę, co bratnią duszę. W latach dwudziestych XX wieku podjął pracę jako księgowy w koncernie naftowym, ale już wtedy ujawnił się jego alkoholizm, który stał się przyczyną zwolnienia go w 1932 roku. Podjął wówczas decyzję o samotniczym trybie życia, choć chyba nigdy nie zrozumiał do końca tego wyboru. A gdy zaczęło mu zaglądać w oczy widmo biedy, postanowił zabrać się za pisanie książek: impulsem do podjęcia tej decyzji była lektura „papkowych” opowiadań drukowanych w tanich pisemkach – swego czasu tworzył wiersze i stwierdził, że równie dobrze może zostać autorem kryminalnych opowiadań. Do 1939 roku napisał więc kilkanaście nowel, które stały się podstawą jego popularności – zawsze uważał, że atmosfera jest ważniejsza niż przebieg opowiadanej historii. W 1939 roku opublikował swoją pierwszą powieść, „Wielki sen” i stworzył postać Philipa Marlowe'a, która była w pewnym sensie jego alter ego – łączyła w sobie to, czym Chandler był, czym chciał być i czego się lękał. Szczyt jego popularności nastąpił jednak, gdy został zatrudniony w Hollywood do ratowania słabych scenariuszy; uważano go tam za „lekarza dialogów”. Szybko dał się poznać jako człowiek chimeryczny, zgorzkniały i coraz trudniejszy do zniesienia; ten stan coraz lepiej widać w kolejnych jego książkach. Coraz bardziej był też samotny, nieszczęśliwy i wypalony – i, niestety, coraz więcej pił. Należy też jednak zwrócić uwagę, że do końca kochał swoją żonę – chociaż kto wie, może bardziej bał się samotności, której, paradoksalnie, tak bardzo pragnął?

Śmierć żony była zarazem jego upadkiem – na tyle bolesnym, że próbował popełnić samobójstwo. Z depresji usiłowały go wyciągnąć znajome kobiety, ale prędko się zniechęcały, widząc jego wyniszczający alkoholizm. Raptownie zmieniały mu się nastroje – obsypywał te kobiety prezentami i pochlebstwami, lecz widząc ich rezygnację, odwracał się od nich. A może po prostu pragnął, żeby go kochały, ale nie potrafił tego pragnienia wyrazić?

Smutna jest ta książka i przygnębiająca, ale bardzo prawdziwa. Tom Hiney zadał sobie dużo trudu, by ją napisać, jest wnikliwa i świetnie udokumentowana, zawiera mnóstwo cytatów i fragmentów wywiadów – i dlatego jest po prostu dobra. Autor nie unika trudnych i bolesnych zagadnień, nie wybiela bohatera, tylko pokazuje go jako prawdziwego człowieka. Warto więc ją przeczytać – i chyba najlepiej byłoby sięgnąć po nią przed lekturą jakiejkolwiek książki Chandlera; znając ją, inaczej widzi się Philipa Marlowe'a – nie tylko jako cynicznego detektywa w miejskiej dżungli, ale też jako samotnego i coraz bardziej gorzkniejącego faceta.