"Ostatnie rozdanie" Wiesława Myśliwskiego to książka o życiu. Refleksje na temat osób, które w jego trakcie spotykamy. Ile z tych spotkań zostaje wspomnień, jak wiele zapominamy, ale też ile pamiętamy. Jak na nasze całe życie wpływa dzieciństwo, różne wydarzenia. Jak jest ono zależne od życia innych.

Dla mnie to rzecz o samotności z wyboru, a z drugiej strony - o niezdolności autora do przywiązania, budowania długotrwałych relacji międzyludzkich.

Głównym motywem jest porządkowanie notesu z adresami i telefonami. Przeprowadzając nas przez kolejne nazwiska, Myśliwski opowiada historię swojego życia. Mówi o wydarzeniach ważnych, które nie dają mu spokoju, o krótkich ulotnych chwilach, które mimo wszystko zostały w jego pamięci.
Przyznaje się do swojej ułomności: nie pamięta wszystkich, nie wie, dlaczego przy okazji różnych porządków w notesie jest gotów pewnych nazwisk się pozbyć. Jednak przy kolejnym przeglądaniu wie, że wszyscy są ważni. Każda osoba zapisana w notesie jest tak naprawdę cząstką autora, kawałkiem jego życia. Czy wykreślając kogoś z notesu, Myśliwski boi się, że straci ten kawałek? Dlaczego nigdy nie odpisał Marii?

Czytając "Ostanie rozdanie" nie wolno się śpieszyć. To książka dla każdego, choć czytając ją mówiłam, że Myśliwski pisze dla starych ludzi. Nie pamiętam, bym podczas lektury jakiejkolwiek innej pozycji zapisywała tak dużo cytatów, które chciałabym zapamiętać.

Ta opowieść sprawi, że nasze spojrzenie na otaczających nas ludzi będzie zupełnie inne.