„O naturze wszechrzeczy” to książka niezwykła. Lukrecjusz podał naukowe wyjaśnienie niemal wszystkich zjawisk, które udało mu się zaobserwować. Oczywiście wyjaśnienia te mogą się nam wydać niekiedy naiwne, nielogiczne czy nawet absurdalne. W wielu sprawach się mylił, jego rozważania dotyczące astronomii są całkowicie chybione, podobnie zresztą jak podane przez niego opisy zjawisk geologicznych, tektonicznych czy wulkanicznych. Z kolei inne zjawiska fizyczne przestawił z zadziwiającą precyzją - pamiętajmy, że mógł się tylko opierać na potocznej obserwacji, gdyż idea prowadzenia eksperymentów pojawiła się w myśli europejskiej 1500 lat później.

Jestem przekonany, że nie na trafności wyjaśnień Lukrecjusza polega wielkość jego filozofii. To co poraża w dziele epikurejskiego myśliciela to konsekwencja, z jaką poszukuje on naturalnych przyczyn wszelkich zjawisk. Lukrecjusz przypomina w tym względzie rozgorączkowanych dziewiętnastowiecznych scjentystów pokroju Auguste'a Comte'a. Natchniony, arogancki i absurdalnie ufny w swoją wiedzę walczy z siłami ciemności i wstecznictwa, ukazując ludzkości prawdę o naturalnym źródle wszelkich zjawisk. Jego dzieło cechuje chełpliwy prometeizm, który każe szukać racjonalnych i zrozumiałych odpowiedzi, nawet tam, gdzie odpowiedź rysuje się mgliście, gdzie inni widzą jedynie mrok. Objawiona i podana ludzkości prawda ma przynieść człowiekowi wyzwolenie i szczęście - dzięki niej każdy będzie mógł realizować epikurejski ideał mędrca znającego miarę rzeczy. Przekonanie, że wiedza nas wyzwoli, jest naiwne, ale taka naiwność, wyrosła z wiary w znaczenie wiedzy, jest typowa dla epoki nowoczesności (w sensie pojęcia nowoczesności nadanym przez dwudziestowiecznych filozofów i antropologów). W dziele Lukrecjusza odnajdujemy zatem te elementy myślenia, które są obecne w nas samych. I właśnie to jest w nim najbardziej niezwykłe.