Emilian Stanew (1907-1979) nigdy nie pretendował do miana nowatora, daleki był od eksperymentów formalnych, a literaturę pojmował jako formę poznania życia. Od chwili swego debiutu w roku 1931 aż po ostatnie opowiadania z końca lat siedemdziesiątych uprawiał przede wszystkim realistyczną prozę psychologiczną. W istocie był tradycjonalistą, ale podejmował aktualne tematy, nie omijając problemów, wobec których stawiała pisarzy współczesność. Ukazywał szarzyznę prowincjonalnego życia, opisywał jego monotonię, a jednocześnie pod powierzchnią powszedniości tropił tęsknotę ludzką do wartości niweczonych przez pospolite ubogie bytowanie albo przez pustkę mieszczańskiej egzystencji; przed trywialną codziennością chronił się w inny świat, rządzący się prostymi i mądrymi prawami natury.
(Z Posłowia)

[Wydawnictwo Literackie, 1989]