Początkowo dość sceptycznie podeszłam do lektury „Dziennika 1944-1949” autorstwa Józefa Tischnera. Pierwszy wpis zostaje poczyniony jeszcze podczas II wojny światowej, gdy autor ma... 13 lat! Nie sądziłam, że w zapiskach nastolatka odnajdę aż tyle mądrości i odkrywczych myśli. To, co najbardziej zaimponowało mi u Tischnera to bardzo wczesny wybór jednej konkretnej drogi życiowej, zainspirowany postacią pewnego księdza (który stał się autorytetem dla przyszłego filozofa). Wybór to raz, wytrwanie przy tym wyborze to dwa. Takie przywiązanie do wartości, wyrazisty etos i zasady to dziś prawdziwa rzadkość, z tym większą przyjemnością śledziłam losy młodego Józia, by odkryć w nim po prostu bliskiego człowieka z wyraźnie zakreślonym horyzontem wartości.

Okazuje się więc, że pewnych wyborów można dokonać już w całkiem wczesnej fazie życia. Jeżeli coś mówi nam, że to jest właśnie TA droga, nie powinniśmy z niej zbaczać, nawet jeśli zaistnieją silne pokusy odwodzące od realizacji celu. Tischner pokazał, jak zbudować siebie, pozostając od początku do końca wierny swojemu Bogu. Polecam ten dziennik tak wierzącym, jak i poszukującym. To bardzo wartościowa i podbudowująca lektura.