Długo myślałem, jak ocenić ten dwuksiąg, na pewno pozytywnie, ale w jakie słowa ubrać swoje myśli? W ostatnich latach mamy zalew książek o krasnoludkach i smokach lub najazdach obcych, gdzie wszystko jest przewidywalne i takie od linijki. Gdzie po przeczytaniu jednego tomu wiesz, co będzie w drugim. Dlatego cenię autorów o otwartych (jak to się mówi) umysłach, autorów mających zaskakujące pomysły. Którzy jednym rozdziałem potrafią sprawić, że szczęka ci opada albo ryjesz na głos, klepiąc się po udzie. Lewandowski ze swoim "Yggdrasilem" właśnie taki jest. Z każdym rozdziałem coraz więcej wątków, coraz bardziej szalone pomysły. Oczywiście przez początek pierwszego tomu, jak to zwykle bywa, trzeba przebrnąć, ale za to dalej oraz w drugim tomie dzieje się! Ja takich autorów nazywam "Pilipiuki", gdyż to właśnie Pan Andrzej jest dla mnie wzorem, jak stworzyć coś nietypowego, co nie nudzi. Oczywiście te powieści nie są idealne, mają nudnawe fragmenty i zakończenie pierwszego tomu jest zbyt szybkie (ja bym to rozciągnął). Ale w sumie jestem bardzo zadowolony tak z tematyki, jak i z treści.

Polecam.