"Obietnica gwiezdnego pyłu" to literacki debiut Priscilli Sibley, który zręcznie wskakuje na półkę z pełną emocji i dylematów literaturą obyczajową w stylu Jodi Picoult.

Akcja toczy się szybko, bieżące wydarzenia zręcznie przeplatają się z retrospekcjami, a wszystko to sprawia, że powieść czyta się bardzo łatwo, szybko i z przyjemnością. Ale nie jest to lekka i beztroska historia. Temat wydaje się banalny - neurochirurg Matt Beaulieu traci ukochaną żonę, astronautkę Elle, która w wyniku nieszczęśliwego upadku doznaje śmierci mózgowej. Matt z racji swojego doświadczenia zawodowego doskonale zdaje sobie sprawę z jej stanu, wie też, że powolne umieranie było tym, czego Elle bała się najbardziej. Decyzja o odłączeniu aparatury jest więc już właściwie podjęta, gdy nagle jak grom z jasnego nieba spada wiadomość o ciąży Elle. Jeśli dorzucimy do tego informację, że państwo Beaulieu bardzo pragnęli dzieci, a poprzednie ciąże zakończyły poronieniami lub martwymi urodzeniami, to już wiadomo, że podjęcie jakiejkolwiek decyzji będzie niebywale trudne.

Matt jest zdecydowany utrzymać żonę przy życiu i dać szanse dziecku. Jego matka i szwagier chcą odłączenia aparatury, by nie przedłużać agonii młodej kobiety. Później w dramat włączają się też inne osoby: dawny partner Elle, jej ojciec, przyjaciółka - i w końcu dwa zwalczające się obozy spotykają się w sądzie. A sędzia stawia sobie jeden cel - dowiedzieć się, czego chciałaby sama Elle w takiej sytuacji. Matt martwi się nie tylko przebiegiem procesu, ale i stanem żony, gdyż utrzymanie jej przy życiu ani utrzymanie ciąży nie jest takie proste i będzie wymagało ogromnego wysiłku oraz zwykłego szczęścia.

Autorce udaje się przedstawić poszczególne postacie i ich poglądy w taki sposób, że pozornie banalny temat, który można wznieść na wyżyny patosu lub opatulić niekończącym się kiczem, jawi się jako bardzo ludzki i życiowy. Bardzo zręcznie waży emocje, dociera do ich sedna i nie pozwala czytelnikowi na obojętność. Gdy tematem jest ochrona płodu, bardzo łatwo o polityczno-religijne inklinacje. Podobało mi się, jak Sibley przedstawia ten temat i pokazuje skrajne postawy, jednocześnie się od nich dystansując.