Liryczna opowieść ormiańskiego prozaika o dramacie wykorzenienia, o cenie jaką płacą mieszkańcy zagubionej w górach wioski opuszczający ją w imię z pozoru lepszego, bo wygodniejszego życia. W swej najgłębszej, filozoficznej warstwie powieść jest namiętnym oskarżeniem i zarazem apelem skierowanym do tych wszystkich, których lekkomyślność, bezduszność i fałszywie pojęty utylitaryzm sprawia, że rwie się nić kulturalnej i narodowej tradycji. Bohaterowie Petrosjana, oddalając się od swych źródeł, tracą bowiem to, co w ich życiu było najcenniejsze: świat wyobraźni i mikrokosmos wartości moralnych.

[Wydawnictwo TPPR "Współpraca", Warszawa 1986]