Osią tej książki jest wywiad-rzeka z Leonem Volovici, który w roku 1984 wyjechał z Rumunii (wraz z żoną Polką i dwojgiem dzieci) i osiedlił się w Jerozolimie, gdzie zajmował się historią i kulturą rumuńskich Żydów. Własna biografia autora jest punktem wyjścia do odtworzenia fragmentów historii mniejszości żydowskiej w Rumunii podczas drugiej wojny światowej i w okresie komunizmu.

Podróż do Polski w roku 1971 spowodowała głębsze zainteresowanie się autora kulturą żydowską, pozwoliła mu odzyskać mityczną przeszłość i pamięć żydowskiego świata, z którego wywodzili się jego pradziadkowie, a także pamięć tragicznego losu środkowoeuropejskich Żydów.

Rozmowy o życiu w Izraelu ukazują kondycję humanisty, emigranta z Europy w kulturowo odmiennym, a jednocześnie duchowo bliskim, żydowskim kraju. Ważnym wątkiem tej opowieści jest podwójna tożsamość, rumuńska i żydowska, a także życie w zawieszeniu między dwiema kulturami. Rozmowa jest przeplatana artykułami i esejami, które uzupełniają opowieści o Rumunii, Polsce i Izraelu.


"W zasadzie nie jest to podróż przez wspomnienia z Jass do Jerozolimy, lecz nieustanny ruch tam i z powrotem, tak jak to dzieje się w każdym momencie naszego życia. W sensie uczuciowym, nie zdając sobie z tego sprawy, żyjemy bowiem jednocześnie w przeszłości i w chwili obecnej".

Leon Volovici

[Fundacja Pogranicze, 2013]