Po raz kolejny biblionetkowa ocena zdecydowanie nie zgadza się z moją. Wśród biblionetkoczytelników dominuje chłód, a ja nie wiem, dlaczego. Po pierwsze: jest przygoda - od pierwszej sceny, kiedy bohater znajduje tajemniczego zamarzniętego rycerza, aż do ostatniej, w której (...). Po drugie - są rycerze, lochy, zamki, porwane panny i co tam jeszcze. Po trzecie, są czary. Po czwarte, jest tajemnica. I, moim zdaniem, po piąte - rzecz dzieje się na początku XIV wieku, a po szóste, bohater posiada potężny artefakt, który chcą mu odebrać ci źli.

Autor nie próbuje ukrywać miłości do "Imienia róży", pierwsza część powieści rozgrywa się w klasztorze ewidentnie naśladującym ten z powieści Eco, a "ślepy bibliotekarz" nazywa się Uberto [tak właśnie, Uberto, dla niepoznaki :)], ale to mi akurat nie przeszkadza. Bardziej przeszkadza wojujący ateizm i antyklerykalizm pisarza, który przenika do powieści, nb. w sposób modelowo anachroniczny (to wygląda bardzo głupio, jeśli trzynastowieczni bohaterowie mówią o fanatykach religijnych albo obskurantyzmie religijnym), ale można na to przymknąć oko - na szczęście z rzadka takie sceny się trafiają. Drobnym problemem jest również to, że bohater zdobył przepotężny artefakt już na pierwszej stronie, zatem poszukiwanie jeszcze silniejszych (lub też bardziej internacjonalnie: Quest) jest... hmmm... I takie różne związane z tym wątpliwości, o których nie będę nudził, bo wyjdzie na to, że powieść jest marna, a nie jest.

Nie ma nudnego wielostronicowego epatowania faktami, nic niewnoszącymi do akcji, a mającymi dowieść czytelnikowi, że autor odrobił lekcję z epoki, które jest zmorą powieści o Tajemnicy Cypriana Kamila, Sekrecie Chopina, Kodzie Haszka itp. Nie ma 700 stron, których liczbę bez straty dla zawartości można by zmniejszyć o połowę, nie ma długich i niepotrzebnych opisów, rozważań, relacji. Jest wciągająca, wartka akcja, a o to przecież chodzi w takiej jak ta książce!