„Życie na wyspach” składa się z tekstów drukowanych w prasie w latach 1989–1996. Choć powstawały okazjonalnie, złożyły się na przejrzyście skomponowany i jednolity tom. Łączy je bardzo wyraźnie krytyczny i obrazoburczy stosunek do cywilizacji końca XX wieku, z jej powierzchownością i pozornymi wartościami, wielbionymi przez tłumy. Obok rozważań o niemoralności sztuki, znaczeniu poezji, statusie współczesnych emigrantów – znajdujemy tu także wspomnienia, portrety przyjaciół i znajomych (Camus, Merton, Brodski, Giedroyc). W mistrzowski sposób kreśli Miłosz sylwetki poetów i prozaików (Dostojewski, Wat, Różewicz, Szymborska), w ich twórczości odnajdując to, co najbardziej porusza współczesnego czytelnika.

[Znak, 2014]