Użytkownik: Biegnąca 07.06.2009 12:26 napisał(a):
Odpowiedź na: Czy zdarzyło się, że spot... | Darmozjad Tak, znalazłam taką osobę - aktualnie to mój bardzo dobry kumpel, ale oboje mamy nadzieję, że uda nam się z tego zbudować trwałą przyjaźń, taką na lata :)
Był przy mnie - a raczej dopiero wtedy się pojawił - kiedy większość ludzi się ode mnie odwróciła, nawet nie wiedząc, co tak do końca się stało. On jeden nie zwątpił i pocieszał mnie w trudnych chwilach - nawet nie policzę, ile razy ryczałam mu na ramieniu :)
Zatem: owszem, takie osoby istnieją, zacny Darmozjadku :)
Tylko muszą się jakoś objawić w naszym życiu, żebyśmy mogli je zauważyć :)

Użytkownik: Darmozjad 08.06.2009 00:21 napisał(a):
Odpowiedź na: Tak, znalazłam taką osobę... | Biegnąca Dawno temu zdarzyło się podobnie - kiedy nadeszła "Smuga cienia" wg tej Conradowskiej opowieści o przejściu z młodości w dorosłość i stanęłam na mieliźnie (życie okazało się jednostajne a wiatr przestał wiać w żagle) ktoś towarzyszył moim zmaganiom aby stać się dorosłą. To było bardzo trudne i trwało cztery lata. Zawiodła rodzina, przyjaciele i tak jak mówisz zrobiło się pusto. Jeden człowiek potraktował to jako zadanie psychologiczno- edukacyjno- egzystencjalne. Nie wiem nadal czy jestem "dorosła" i czy doprawdy dorosłam? Mój przewodnik postanowił się oddalić skonstatowawszy: " Jesteś samodzielna. Odniosłem sukces - bo nie oplotłaś się jak bluszcz."
Dlaczego przypominam te historię? Niebawem dojdzie do konfrontacji ( po wielu latach ). Kogo znajdzie we mnie?
Co powie tym razem? Jakiego człowieka ja spotkam? - czyli jak potraktowało nas życie a jak my życie. I jeszcze jedno - co z nas wyrosło? Jedno co byłoby miażdżące, to spotkać cynika np." Pomagałem? No tak, w młodości to człowiek bywa rozrzutny."
Jeżeli ten czarny scenariusz się nie sprawdzi - napiszę.
Będę milczeć - jeśli się sprawdzi.
Dzięki za Twoją osobistą historię. Dodałaś mi otuchy na okoliczność " po latach jest tak".

Użytkownik: Darmozjad 17.06.2009 22:15 napisał(a):
Odpowiedź na: Tak, znalazłam taką osobę... | Biegnąca Po latach jest tak:
" Nie pamiętam. No ale jeśli to miało jakieś znaczenia dla ciebie to miło"
No i co o tym sądzisz?
Jest wiele pytań: jakie przeżycia były tak silne, że zatarły tak ciężką pracę i długoterminowy wysiłek wydobywania kogoś z dołka?
Kim był wtedy, kim jest teraz - nie umiem odpowiedzieć. To że życie bywa zaskakujące - to wiadomo, ale ludzie - nigdy nie ma jasności w tym temacie.
Odnotowałam, bo obiecałam.Pozdrawiam

Użytkownik: Biegnąca 24.06.2009 14:03 napisał(a):
Odpowiedź na: Po latach jest tak: " Ni... | Darmozjad Prawdę powiedziawszy, to Twoja odpowiedź mnie zaskoczyła. To znaczy raczej stosunek tej osoby do Ciebie; do tego, jak w jego wspomnieniach zatrzymały się te chwile. Nie sądzę, żeby w tym momencie ten ktoś był szczery – nie wiem, mogę się mylić, mogę naciągać pewne rzeczy: ale jeśli dwoje ludzi próbuje pomóc sobie wzajemnie, wspiera się w bolesnym dorastaniu do życia, do człowieczeństwa (a sama pisałaś, że trwało to cztery lata!), a potem, po latach kwituje to nędznym: „Nie pamiętam”, to chyba coś jest nie tak.
Wydaje mi się, że jednak po latach spotkałaś kogoś, kogo spotkać nie chciałaś – cynika właśnie. Albo kogoś, kto wrósł w tą maskę na tyle, że stała się ona wręcz jego twarzą.
Głupio mi oceniać i wartościować, ale to może jednak wynikło to z lęku do przyznania się do tego, co było kiedyś, a co było dobre? Może dla Ciebie były to ważne chwile, a dla tej drugiej osoby właśnie chwila słabości, jakim jest zatrzymanie się w nagłym biegu? Coś, czego może nie trzeba się wstydzić, ale może też nie jest powodem do dumy.
Nie wiem. Ale myślę, że warto spróbować raz jeszcze. Z tym, że chyba teraz role mogą się odwrócić: wydobywanie z dołka może być zastąpione poprzez długotrwałe próby ściągnięcia maski.
Niemniej jednak: życzę powodzenia na wszystkich życiowych frontach :)
I pozdrawiam cieplutko :))

Użytkownik: Darmozjad 24.06.2009 18:33 napisał(a):
Odpowiedź na: Prawdę powiedziawszy, to ... | Biegnąca Wiesz minęły dwa tygodnie i doszłam ( po szoku) do jakiejś konkluzji:
Nie, nie zawiodłam się, bo moja niegdysiejsza trauma wymagała nie zaangażowania, ale chłodnych decyzji i pracy krok po kroku. We mnie wpisało się to jak skalpel świadomości odkrywającej real usuwający się spod nóg. Człowiek, który był mężem opatrznościowym, robił to co potrafił
i co zechciał ( nieprofesjonalista)tak, aby nie nadużyć i nie stracić mego zaufania i wspierać zmagania. Nie oczekiwał niczego nadzwyczajnego. To dla mnie był sukces i wyzwolenie.
Nie pamięta co dla mnie zrobił. Ba bo pewnie nie robił tego dla mnie, nie ze względu na mnie. Byłam skrajnym przypadkiem tego, co łagodniej przeżywał sam - niechcący ja także pomogłam mu dorosnąć. Po latach, nie nastawiał się na konfrontację (jak ja)ale na zwykły ludzki odruch - Jak żyjesz teraz? I myślę, że to pytanie jest tak naturalne, jak spojrzenie sobie prosto w oczy po latach -nie trzeba mówić, widzi się i zmęczenie,
i blizny, i twardy wymóg aby życiu stawić czoła TERAZ.
( A ja po babsku chciałam rozpamiętywać dawne, minione,przeszłe, prawie niebyłe).To idiotyczne myśleć- ja robię dla ciebie to, a ty dla mnie to.
Istniejemy dla siebie. I Tobie także za ten dialog dziękuję. Wiatru w żagle i dobrego Kapitana na mieliznach!

Użytkownik: Darmozjad 27.06.2009 21:06 napisał(a):
Odpowiedź na: Czy zdarzyło się, że spot... | Darmozjad Dyskusji nie uważam za zamkniętą. Czy tak mało doświadczeń pozytywnych?
Czy zawiedliście się także na sobie? To milczenie mnie niepokoi.
A może nie wymagacie od innych/ od siebie?
A może brak wdzięczności lub uwagi na dobro świadczone wzajemnie?
Czy chcecie bym zwątpiła - a ludzi wiernych, uczynnych, pomocnych uznała za przypadki incydentalne?

Użytkownik: xLATOMERTAx 29.06.2009 20:22 napisał(a):
Odpowiedź na: Czy zdarzyło się, że spot... | Darmozjad We wstępie pragnę zapytać, czy wierzy Pani w ogóle w istnienie osób, które nie zawiodły się na sobie? Tak właściwie to kiedy jest ten moment, gdy możemy sobie wprost powiedzieć: tak, zawiodłam się na sobie. Gdy z hukiem spadnie kolejna łza (spowodowana naszym postępowaniem) bliskiej nam osoby? Dla mnie to jest właśnie największą porażką, bo jak mawiała moja mama: "postępuj tak, aby nikt nie musiał przez Ciebie płakać".
Ale wracając do wątku...
Jest pewna osoba, która mnie nie zawiodła, choć kiedyś naszły mnie naprawdę złe myśli... Poznałam ją w podstawówce, była ot tak zwykłą koleżanką. Spędzała czas i bawiła się z inną grupką dziewczynek, więc nasze kontakty ograniczały się do przelotnego "cześć - cześć". Los chciał, aby nasze drogi po raz kolejny się spotkały. Ją jak zwykle otaczał wianuszek znajomych, a ja byłam lekko na uboczu. Kilka wspólnych spotkań zbliżyło nas do siebie. Nie umiem nawet wyrazić słowami więzi, jaka między nami się wytworzyła. Kolejna z tych, gdzie wystarczy uścisk dłoni, jedno spojrzenie, a słowa stają się zbędne, choć nie brakowało nam tematów do rozmów. Oczywiście sielanka nie trwała długo... W odpowiednim czasie wokół nas zaczęły gromadzić się osoby z niezbyt dobrymi zamiarami zachęcone naszą "apetyczną" dla obserwatora przyjaźnią. Posypały się intrygi, podłe kłamstwa, które miały na celu oczernić ją przede mną. Wieczorami płakałam, błagając w myślach, by ta sytuacja nigdy nie wystąpiła, bym jednym ruchem mogła to wszystko wymazać. Niestety to nie było takie proste... Zostałam "przyparta do muru", gdy Ona powiedziała: sama zdecyduj komu wierzyć, ja Cię nie będę do niczego przekonywać. Na szczęście szybko poszłam, po rozum do głowy. Do dziś nie żałuję, bo wiem, że wybrałam piękną przyjaźń :)

Użytkownik: Darmozjad 30.06.2009 13:19 napisał(a):
Odpowiedź na: We wstępie pragnę zapytać... | xLATOMERTAx Nie pisz "Pani" - bawmy się, wprawdzie całkiem na serio! Ale każda zabawa wymaga równości ( inaczej jej nie ma).
Oczywiście każdy się zawodzi przede wszystkim na sobie. Ale chciałam wiedzieć - kiedy nie zawiodłem? Czy się sprawdziłem/łam? Czy to wiem.
Zawierzyłaś intuicji - nie zawiodła Cię. I o to mi chodzi - nie zwątpiłaś w bliską Ci osobę. A to potwierdza moje doświadczenia - ilekroć stawiamy
na człowieka, człowiek staje na wysokości zadania no, przynajmniej się stara. Zawiodłabyś świat, gdybyś skasowała przyjaźń. No i wlokłoby się całe życie - żal, pretensja, zgryzota i ... nieufność do ludzi.
Jest dobrze. I świat jest na swoim miejscu, dzięki takim refleksjom dzielniej spisujemy się w niewidomych, nieprzewidzianych, nowych okolicznościach. Ukłony sympatii dla Ciebie i przyjaciółki.