Agnieszka Kuciak zapewniła już sobie miejsce w literaturze - nie każdy może być tłumaczem sonetów Petrarki i wielkiego poematu Dantego. Jej poezja długo więc chyba pozostanie jeszcze w cieniu tych szczytów, które autorka zdobyła jako tłumaczka. A wielka to szkoda.

"Retardacja" to tomik objętościowo niewielki, choć ładnie wydany. Z tylnej strony okładki spogląda na nas eteryczna blondynka, patrząc na nią można się spodziewać, że wiersze też będą delikatne i kruche. Trudno bardziej się pomylić. Niektóre wiersze wręcz porażają odwagą - nie można np. nie poczuć dreszczy, kiedy czyta się "Wroniecką", wiersz o budynku poznańskiej pływalni, w którym niegdyś była synagoga.

Tematyka wierszy jest zresztą bardzo różnorodna (co nie dziwi, jeśli popatrzy się na daty ich powstawania - pisane były na przestrzeni około siedmiu lat). Od poważnych do tych ocieplonych specyficznym poczuciem humoru poetki. Niektóre utwory będą więc czytelnikowi bliższe, inne dalsze. Ale z pewnością wszystkie w jakiś sposób go w siebie wciągną.

W dość klasycznej formie poetyckiej (wiersze często rymowane, zamknięte w uporządkowane strofy) iskrzą się zaskakujące zestawienia słowne, ocierają się o siebie podobieństwa brzmieniowe, znane wątki kultury, reinterpretowane, umieszczają się w świadomości czytelnika na nowo.

Tomik jest silnie intertekstualny, wciąga odnajdywanie kolejnych wątków, gra z tekstem. Widać też silną fascynację poezją Wisławy Szymborskiej, więc to wiersze przede wszystkim dla tych, którzy taką właśnie drogę poezji lubią najbardziej. I oczywiście dla tych wszystkich, którzy zachwyceni nowym tłumaczeniem "Boskiej komedii" Dantego będą chcieli bliżej poznać jego autorkę (taka właśnie droga doprowadziła mnie do poezji Agnieszki Kuciak).