Książka dobra, rzeczowa, w miarę obiektywna, opisująca dzieje od XIX w. do 2007 r. Dotyczy konfliktów Izraela z Egiptem, Syrią, Libanem, Jordanią i Palestyńczykami. Zawiera dużo dokumentów.

Na str. 179-180 znajdujemy takie słowa: "Konflikt nie do opanowania wybuchł pomiędzy dwiema społecznościami narodowymi w ciasnych granicach jednego małego kraju. [...] Nic ich nie łączy. Społeczność arabska ma zdecydowanie azjatycki charakter, społeczność żydowska - europejski. Różnią je religia i język. Mają zupełnie inne życie kulturalne i społeczne, sposoby myślenia i zachowania, a także aspiracje narodowe. Największy problem stanowi ta ostatnia kwestia. Arabowie i Żydzi mogliby nauczyć się żyć razem w Palestynie, gdyby dokonali szczerego wysiłku pojednania i połączenia własnych przekonań narodowych, aby z czasem wypracować wspólną lub podwójną narodowość. Ale nie mogą tego uczynić. Wojna i jej powtórka wzbudziły we wszystkich Arabach nadzieję na odrodzenie w wolnym i zjednoczonym świecie arabskim tradycji złotego wieku arabskiego. Podobnie Żydów inspiruje ich historyczna przeszłość. Zamierzają pokazać, co naród żydowski może osiągnąć, kiedy powróci na ziemię, z której się wywodzi. Wspólna asymilacja narodowa Arabów i Żydów nie wchodzi zatem w grę. [...] Ani Arabowie, ani Żydzi nie mają najmniejszego poczucia przywiązania do wspólnego państwa".

Z zaleceń komisji Peela z roku 1937 (sic!).

Jakże aktualnie brzmią te słowa.