"Bieguni" zaskakują wszechstronnością ujęcia tematyki, która jest podstawą do snucia dalszych refleksji o wielu istotnych dla człowieka sprawach. Kilka historii na temat podróży, tych dosłownych i metafizycznych, staje się pretekstem do rozmyślania o ludzkim życiu, jego sensie i celu. Wszystkie niby odległe geograficznie, a tak do siebie podobne, poprzez bohaterów, którzy muszą być w podróży, bo inaczej przestają wierzyć w sens życia.

Powieść niedosłownie podejmuje problematykę wszechobecnej manipulacji, zależności jednych od innych. To także pokazanie tej codziennej indywidualnej drogi, czasami bezsilnej i nieskutecznej, ale zawsze będącej swoistą podróżą. Dla mnie to nie była trudna, czy - co często zarzuca się autorce - przekombinowana stylistycznie powieść. Pomimo rozmiarów "czytała się" szybko, aż byłem zdziwiony. Cieszę się, że wreszcie po paru latach znalazłem na nią czas.

Na pewno wielu odłoży powieść po kilkunastu lub kilkudziesięciu stronach. Nie wszyscy dadzą radę; odzwyczailiśmy się od tego rodzaju pisania. Jednak, moim zdaniem, trudno potem odnosić się do czegoś po niepełnej lekturze lub takiej, która była dla nas za wczesna. Do utworów człowiek musi dojrzeć, nie odwrotnie.