Bouvier przypomniał mi ostatnio o istnieniu takich chwil w życiu, które dotykają jakiejś najgłębszej, najbardziej zasadniczej części ciebie. Pisze o nocy, którą musieli spędzić gdzieś w Anatolii w przypadkowym miejscu. Picie z samowaru, noc, świt, chłód, mgła, budzące się kuropatwy, a on tak stał i myślał, że nic nie jest ważniejsze od tego, co teraz czuje. Jakieś takie echo absolutu – nie wiadomo skąd. Dla takich chwil warto żyć. Te chwile definiują życie. Siedzę na ławce w parku Krasińskich, czuję echo tego jego echa i jest mi dobrze.

Wrony chaotycznie rzucają się w górze w porywistym wietrze; deszcz chwilami pokrapuje, Goldfrapp wycisza, a ja przypominam sobie ten fragment Bouviera i jest naprawdę ok.