Seria Wegnera wciągnęła mnie bardzo. Każdy z regionów Imperium ma swoje mocne strony (i gorsze też). Mnie urzekły na początku dość bliskie realizmowi w innym świecie wątki kryminalne (trochę jak w serii inkwizytorskiej Piekary). Gdy pojawiają się "bogowie" robi się dość enigmatycznie. I w "Niebie ze stali" nadal tak jest, choć zastanawiam się czy to zabieg celowy- oddający jak odmienny to jest świat od ludzkiego, czy zwykłe naciąganie "żeby brzmiało wzniośle". We wrześniu 2014 wydawnictwo zapowiada kontynuację i czekam ze zniecierpliwieniem ale też pewnym lękiem. Bo fabuła i bohaterowie są naprawdę barwni i wyraziści. Jednak mam obawy, w jakim kierunku uderzy autor. Po lekturze zakończenia "Nieba..." trochę obawiam się wątków groteskowego okrucieństwa. Bo pomysł autora co zrobić z 9-latką najpierw wstrząsa ale kiedy przez kolejne 100 stron przeplata się z nagle bardzo rozwiniętymi opisami batalii, to zaczyna mi to smakować trochę jak "Od zmierzchu do świtu" i robi się absurdalne.
Może mam specyficzny gust ale zarówno w "Achai" czy "Panu Lodowego Ogrodu" poziom koszmarnego snu męczy mnie i irytuje. Martin w "Grze o tron" umiejętnie stale ociera się o granicę, za którą robi się to śmieszne. Trzymam mocno kciuki żeby Wegner jej nie przekroczył. Zarówno w warstwie pomysłów na koszmar, jak i wygodnych skrótów i wyjaśnień poprzez nadprzyrodzone wątki. Bo mam też zastrzeżenia w kwestii logiki świata boskiego. Bo oto batalia Wozaków, jak i przygoda oddziału pod Niebem ze Stali ciągnie się wiele stron to w zakończeniu następuje "czary mary" i "wszystko wiadomo".No nie do końca ;)

Seria jest świetna i mam nadzieję, że kolejna część rozwieje moje obawy. Ciekawa jestem waszego zdania.