Stoicyzm to kierunek filozoficzny zapoczątkowany w Atenach przez Zenona z Kition, sprowadzony do Rzymu przez greckiego niewolnika Epikteta. Najbardziej znanymi i popularnymi stoikami byli zapewne Lucjusz Anneusz Seneka i cesarz Marek Aureliusz.

Stoicy upatrywali szczęście w wewnętrznej dyscyplinie moralnej i dystansowaniu uczuć i emocji od spraw i zdarzeń, na które nie mamy wpływu (Firma splajtowała i w związku z tym stałeś się bezdomny? Nic to! Do wieczności ma się to nijak, więc po co się takim głupstwem przejmować?).

Całe szczęście, że kupując „O stawianiu się stoikiem” Tomasza Mazura, nie zwróciłem uwagi na podtytuł: „Czy jesteście gotowi na sukces?” – poradników życiowego sukcesu oraz pozycji typu „jak stać się młodym, pięknym i bogatym w dwa tygodnie” nie czytam z założenia i dla zasady. „O stawaniu się stoikiem” kupiłem i przeczytałem, bo polecił mi tę książkę ktoś, komu ufam, przyjaciel, z którego opinią się liczę. I nie żałuję. Choć w formie momentami naiwna (Eryk, Ignacy, Sebastian, ich rodziny, znajomi, przyjaciele i rozliczne perypetie życiowe), książka Mazura przybliża etykę stoicką, bo raczej nie całą filozofię, i proponuje kilka ćwiczeń i praktycznych zastosowań. Ważne, choćby jako potwierdzenie własnych przemyśleń, wydają się rozważania na temat życiowych priorytetów i hierarchii ich ważności – w tym zakresie znalazłem u Mazura kilka perełek.