Powieść Philipa Kazana ma w sobie wiele nieodpartego uroku i - co tu dużo mówić - jest na tyle rozbudowana, że niemiłosiernie wciąga. Opowiada o życiu fikcyjnej postaci Nina Latiniego, życiu całkowicie podporządkowanym dwu wartościom - gotowaniu i kobiecie. W tej kolejności.

Akcja "Apetytu" toczy się we wczesnorenesansowej Florencji, po której ulicach przechadza się początkujący Leonardo da Vinci. Wuj głównego bohatera jest zresztą malarzem i będzie uczyć początkującego artystę. Klimat Włoch (pojawia się także Rzym) sprzed kilku wieków sprawia, że czytelnik zatraca się w przeszłości i jednocześnie, mimochodem, przyswaja nowe informacje. To ogromny atut książki. Jest jednak coś, co spodobało mi się w niej jeszcze bardziej.

To pasja. Myślę, że właśnie dzięki niej powieść jest nadzwyczaj aktualna.

Nino rozwija swój talent od dzieciństwa. Jeszcze niczego nieświadomy, degustuje potrawy, składniki i przedmioty, których do buzi nie powinien brać. Uczy się smaków. Jego kariera nie jest ani błyskawiczna, ani nawet specjalnie błyskotliwa (choć chłopak ma charakter), krok po kroku zyskuje uznanie coraz większej liczby klientów. Dzięki temu może zawalczyć o miłość swojego życia.

Książkę polecam uważnej lekturze.