„[...] pan i tak nie umrze naturalną śmiercią, niech się pan każe spopielić i zapisze mi ten swój popiół, a ja będę panem czyścić widelce i noże, żeby się z panem coś ciekawego działo, tak jak z darem, jak z nieszczęściem, jak z miłością...”

*

„Ciebie nienawidzę najmniej. W twojej ślinie czuję nieskończoną dziurę, którą drążyła miłość, w twoich zębach dotykam ściany, po której ścieka smutek.”

*

„Od dzisiaj nie można mnie już pozbawić szczeliny w mózgu, bo być wolnym to radość. Rozumie pan? Wszyscy jesteśmy braćmi, l'art pour l'art braćmi, piękni jak entartete Kunst, prawdziwi jak słowik, zwyrodniali jak róża. Naprawdę pan rozumie? Bez szczeliny w mózgu nie da się żyć. Nie da się człowieka odwszyć z o, bracie. Rozumie pan?”

*

„I gwiazdy zgasły, te najmniejsze już zniknęły, tylko kilka wielkich konających gwiazd drżało na niebie..
– Dajcie mi żyyyć, dajcie mi żyyyć – zaszeptał głos pod oknem.”

*

„Lekarz w białym fartuchu myje ręce.
– Pani wierząca? – pyta.
– Tak, ale, panie doktorze...
– Więc niech pani wierzy, skupi się, proszę się modlić, mocno wierzyć, bo moja wiedza tu się kończy.”

*

„Łza jak brylant błyszczała jej w pierścieniu oka.”

*

„[...] ja mówię, że za pięćdziesiąt lat z Kościoła zostaną tylko kościoły.”

*

„Potem przejechał tramwaj z kilkoma wisielcami, którzy wiszą za ręce, jakiś przechodzeń upadł i chciał podpalić bruk. Nad miastem stoi teraz rozkraczony niewidzialny byk i dostrzegalne jest tylko różowe jądro.”

*

„[...] ale okolica była cicha, tylko drogą zjeżdżał wózek dziecięcy, pierzynka jaśniała w nim, gdy ich ten wózek mijał. Książę wiedział, że popycha go zapłakana kobieta, a w pierzynkach skowyczy pies.”

*

„Tak, panowie, o tym, coście mi tu przez te lata mówili, to ja napiszę powieść. A jak mi tego nie wydadzą, wyślę to jako donos.”

*

„– Taki Iran to dzisiaj idzie na całego.
– Jaki Iran?
– No, Iran
– Ale skąd, chciał pan powiedzieć Irak.
– Nie, słuchałem Wolnej Europy, Iran.
– No, zaraz, niby kutas i kutafon jest to samo, ale między Iranem i Irakiem jest sakramencka różnica.”

*

„Ale jest jeszcze ludzkość. Są jeszcze idee.”

*

„Polu, ty jedna zrozumiałaś słowa, którymi zatopiłem twoje usta, włosy, powietrze twoich płuc, słówka jak z popołudniówki. Polu ty jedna zawsze odgadywałaś, kiedy skraca się knot w moich oczach, i ty jedna zrozumiesz, co pozostanie, gdy odejdę z twarzą blaszaną i głuchą, bo tak jak ty, także i ja nigdy nie chciałem się cieszyć według recepty, nigdy, tak samo jak ty, nie chciałem nie mieć prawa do bólu i cierpienia...”

*

„Albowiem, przyjacielu, nie byłem ani obrońcą, ani prokuratorem, ja się tylko przyglądałem i budowałem sobie obraz dwóch stron, które się przede mną ścierały. Wie pan, mnie dzisiaj interesuje co prawda Dreiser i Picasso i Chaplin, ale w opozycji do nich stawiam swoją gospodynię, która ubiera rano trójkę rozespanych dzieci i wlecze je do przytułku, a wieczorem je odbiera i wraca z nimi do domu. Ta moja gospodyni znaczy dla mnie więcej niż gołąbek pokoju, niż Monsieur Verdoux, niż tragedia amerykańska...”

*

„Dobrze jest mieszkać w lęku i poprzez strach słyszeć swoje zęby, dobrze jest doprowadzić swoje życie do zagłady i rano na powrót je zacząć.”

*

„Ciągle jeszcze życie jest cudowne, gdy człowiek ma iluzję, że jest zdolny na metrze kwadratowym stworzyć cały świat.”

Sprzedam dom, w którym już nie chcę mieszkać (Hrabal Bohumil)