„Córka Czarownic” to powieść fantasy napisana przez współczesną pisarkę Dorotę Terakowską. Opowiada ona historię złotowłosej dziewczyny, która od najmłodszych lat wychowywana była przez czarownice. Życie, jakie wiodła wraz z opiekunkami nie było łatwe, gdyż było nieustanną ucieczką. Schronieniami dla nich były lasy i opuszczone domostwa. Dziewczyna nie znała „swoich korzeni”, ba, nie zna nawet swego imienia; mimo to pilnie uczy się przyrządzania magicznych naparów, czytania w myślach, rozmowy z gwiazdami i innych magicznych sztuczek. Poznaje również dzieje kraju, który niegdyś był piękny i bogaty, lecz przed ośmioma wiekami został podbity przez dzikie, koczownicze plemiona z Wielkich Stepów. Owe plemiona z upływem czasu doprowadziły Wielkie Królestwo do ruiny, niszcząc wspaniałe budowle miast i miasteczek, grabiąc kosztowności, a zniewolony naród skazując na biedę i morderczą pracę. Istnieje jednak pieśń, która mówi o odbudowie i wolności, tak upragnionej przez uciemiężonych. Czy sprawdzi się proroctwo Pieśni Jedynej? Kim jest złotowłosa dziewczyna? Na te i inne pytania znajdziemy odpowiedź w powieści.

Z pewnością wielu z Was zada pytanie, czy „Córka Czarownic” Doroty Terakowskiej to tylko magiczna opowieść, czy może pod warstwą bajkowej scenerii kryje się coś więcej? Gdyby ktoś z Was poprosił mnie, abym w jednym zdaniu opisała główny temat powieści, odparłabym, że to niemożliwe. W książce tej jest tak wiele spraw ważnych, iż nie sposób ująć ich w paru słowach. Tutaj miłość, magia, nadzieja i poświęcenie przeplatają się z cierpieniem i biedą. Wszystko to sprawia, że charakter książki jest ponadczasowy. Jest to przede wszystkim książka o miłości, ale także o jej braku. Autorka pokazuje ,jak ważne jest to uczucie w życiu każdego z nas. Uświadamia nam, że nie potrafiąc kochać - nie potrafimy zrozumieć drugiej istoty, gdyż nie współczujemy jej. Bez miłości nie jesteśmy w stanie tego zrobić, ponieważ nie rozumiemy jej smutku, niedoli, uczuć. Pragnąc jej pomóc, możemy nawet nieświadomie zaszkodzić. Pisarka uświadamia nam także, jak ważne jest niesienie pomocy innym, gdyż nawet niewielki gest dobroci może przynieść nadzieję. To bardzo ważne w dzisiejszych czasach, gdzie panuje znieczulica na ludzkie cierpienie i krzywdę, zarówno tę psychiczną, jak i fizyczną.

I tutaj nasuwa się pytanie: czy kochać można jedynie człowieka? Otóż nie! Różne są rodzaje miłości. a jednym z nich jest miłość do przyrody. „Córka Czarownic” to właśnie książka o szacunku do życia, które nas otacza. Uświadamia nam, że każda cząstka przyrody żyje i nieważne jest, czy to roślina, czy zwierzę, bo one tak samo jak my, ludzie, myślą i czują. Odczuwają głód pragnienie, ból, chłód, strach… Nie niszczmy zatem tego, co wokół nas. Gdy spotkasz jednak kogoś, kto bezmyślnie zechce zniszczyć nawet najmniejsze życie, zapytaj go wówczas, jak on by się czuł na miejscu tego życia - tego stworzenia?

„Córka Czarownic” to także między innymi powieść o ludzkim cierpieniu spowodowanym przez morderczą pracę, niewolę, biedę i śmierć z rąk okrutnych Najeźdźców, ale także o cierpieniu z powodu choroby, która, jak wiemy, może dotknąć każdego z nas.

Dorota Terakowska w swoim utworze pokazuje również pragnienie i nadzieję na odzyskanie upragnionej wolności przez uciemiężony naród dawnego Wielkiego Królestwa. Ludzie wierzą, że po blisko ośmiu wiekach panowania agresora nadejdzie dzień, w którym za sprawą czaru spełni się wieszcza Pieśń Jedyna.

Z pewnością zauważymy, że jest to również opowieść o drodze, jaką musi przejść każdy z nas, aby stać się dorosłym, odpowiedzialnym człowiekiem.

Ta magiczna opowieść nie jest skierowana wyłącznie do młodzieży. Na kartkach tej wspaniałej książki można odnaleźć wiele prawd uniwersalnych, przez co staje się ona ponadczasowa. Skłania nas do refleksji nad tym, czym właściwie jest miłość, cierpienie czy nadzieja. Nie brakuje tu także „złotych myśli”, które z pewnością pozostaną w sercu na bardzo długo…

Na zakończenie dodam, iż „Córka Czarownic” Doroty Terakowskiej została uhonorowana Nagrodą Literacką Roku 1992 polskiej sekcji IBBY, a dwa lata później, tj. w 1994, została wpisana na Listę Honorową Hansa Christiana Andersena.