Użytkownik: basiapsl 05.09.2009 13:34 napisał(a):
Odpowiedź na: Uczciwie przyznaję - nie ... | sylwiail Zgadzam się z Twoją opinią :)Ja przeczytałam książkę do końca i przyznam, że i u mnie wywołała niesmak. Cała opowieść kręci się wokół wygórowanego ego bohaterki i tego z iloma facetami spała, a ilu o tym marzyło...

Użytkownik: bobi378 19.08.2010 22:55 napisał(a):
Odpowiedź na: Uczciwie przyznaję - nie ... | sylwiail W sumie tytuł tej powieści czy raczej - powiastki, stanowi jej doskonałą wizytówką świadcząca o tym, że nie zanosi się tu na literaturę wielkiego formatu, lecz co najwyżej na scenariusz do niezbyt ambitnej, telewizyjnej komedii obyczajowej w rodzaju "Alternatywy 4" lub "Zmiennicy". Główna bohaterka, kobieta w średnik wieku, lecz wciąż atrakcyjna, drobna brunetka odzyskawszy małżeńską wolność postanawia korzystać z jej uroków a okazji do tego dostarcza jej mieszkanie - zaniedbane,z psującymi się urządzeniami a więc stale wymagające tzw. "męskiej ręki". Może właśnie dlatego jej kolejnymi amantami są okoliczni przedstawiciele klasy robotniczej (właściciele i pracownicy warsztatów usługowych, hydraulicy, elektrycy i malarze pokojowi), których seksowna bohaterka, albo jej nieokiełznane libido, niezmiennie odkrywa i kwalifikuje jako "diablo przystojnych", a do tego (szczęściem dla niej i dla nich) wyjątkowo jurnych. W przerwach między erotycznymi podbojami, pani Małgorzata popisuje się się "znawstwem" psychologii i męskiej natury, oceniając nas, samców, jako istoty nieskomplikowane, których życiowa przydatność sprowadza się do domowych napraw oraz figli na tapczanie. Na szczęście autorka oszczędza czytelnikowi szczegółowych opisów tej drugiej sfery męskiej aktywności (wyznając, że woli sytuacje te przeżywać niż opisywać) i chwała jej za to, gdyż zapewne nie odbiegałyby one monotonią od ich bohaterów.
Przed kompletną klapą ratuje powieść jej język: lekki, dowcipny, zwięzły, bawiący celnymi sformułowaniami, reprezentujący styl, który daremnie usiłuje naśladować pani Beata Pawlikowska w swych reporterskich opowieściach z Amazonii, których infantylny dowcip irytuje i poraża. Warsztat językowy panny z odzysku sprawia, że powieść można przeczytać jako humoreskę np. podczas nudnej podróży, nie tracąc wątku niezależnie od miejsca, w którym się ją otworzy, a potem bez żalu można zostawić ją w przedziale lub dworcowej poczekalni.