Na dole, przy furtce, stała Mary Poppins, ubrana w płaszcz i kapelusz, z dywanikową torbą w jednej ręce i parasolką – w drugiej. Wiatr harcował dziko wokół jej postaci, szarpał spódnicę, zrywał jej z głowy kapelusz. Lecz Janeczce i Michasiowi zdawało się, że nic sobie z tego nie robiła, gdyż uśmiechała się tak, jakby ona i wiatr rozumieli się wzajemnie. Zatrzymała się na chwilę i obejrzała za siebie, w stronę domu. Potem szybkim ruchem otworzyła parasolkę, choć deszcz wcale nie padał, i uniosła ją wysoko nad głowę.

[Puls, 1995]