I wreszcie kardynalny wątek, wychodzący poza „zwykłą” psychologię, dla którego właśnie, podejrzewam, wielu bibliomanów ruszyło do księgarń i bibliotek po „Cień wiatru”: książka i jej wpływ na człowieka. Czy rzeczywiście książka jest w stanie zmienić nasze życie? Jeśli tak, to pod jakimi warunkami? Czy, jeśli „przyjemność czytania, przekraczania tych drzwi, jakie otwierają ci się w duszy, całkowitego poddania się wyobraźni, pięknu i tajemnicy fikcji i języka”* odkrywasz dzięki książce, „która nikogo nie obchodziła”*, a nie jakiemuś ponadczasowemu bestsellerowi, masz także prawo uważać się za wtajemniczonego w świat pisany słowami? I dlaczego akurat ta, a nie inna? Czy dlatego, że „książka jest lustrem i możemy w niej znaleźć tylko to, co nosimy w sobie”*? Czy to my wybieramy swoją książkę życia, czy ona wybiera nas? Próba odpowiedzi na każde z tych pytań mogłaby być materiałem na osobną książkę albo przynajmniej obszerny esej, pełen przekonujących argumentów (lub kontrargumentów). Jeśli więc nawet nie zajmuje nas dramatyczna pogoń za widmami przeszłości po drodze utkanej z ludzkich namiętności i tragedii – nadal istnieje szansa, że doszukamy się na gęsto zadrukowanych stronicach materiału do przemyśleń.