Howard wszedł do małej złocistożółtej kuchenki, żeby wylać herbatę do zlewu i zrobić sobie kawę rozpuszczalną. Przejrzał szafki w poszukiwaniu herbatników (kiedy w ogóle jadł herbatniki? Tylko tutaj! Tylko z tym człowiekiem!) i znalazł paczkę ciastek HobNob. Kiedy nalewał wody, usłyszał, że Harold sadowi się z powrotem w fotelu. Howard obrócił się w ciasnej kuchence i strącił coś łokciem z kredensu. Książkę. Podniósł ją z podłogi i zaniósł do pokoju.
- To twoje?
Słyszał jak jego własny akcent schodzi po drabinie klasowej o kilka szczebli w dół, tam gdzie był kiedyś.
- A niech go szlag... patrz na niego. Prawdziwy alfons - powiedział Harold, mając na myśli faceta z telewizji. Przestawił się na odbiór Howarda. - Nie wiem. A co to jest?
- Książka. Trudno uwierzyć.
- Książka? Moja? - zapytał Harold pogodnie, jakby w pokoju była co najmniej połowa Bodleian Library, a nie trzy plany Londynu A-Z różnych rozmiarów i darmowy Koran, nadesłany pocztą. Książka, o którą pytał Howard, była z biblioteki, w twardej, granatowej oprawie, bez obwoluty. Howard zerknął na grzbiet.
- "Pokój z widokiem". Forster. - Uśmiechnął się ze smutkiem. - Nie trawię Forstera. Podoba ci się?
- Ach nie, to nie moje. Pewnie Carol. Ona się nigdzie nie rusza bez książki.
- Nie taki zły zwyczaj.
- Co mówisz synu?
- Powiedziałem, że to niezły zwyczaj. Przeczytać coś od czasu do czasu.
- Na pewno, na pewno... choć to zawsze raczej twoja mama, prawda. Zawsze z książką w ręku. Raz wpadła na latarnię, czytając na ulicy - powiedział Harold. Była to historyjka, którą Howard słyszał nieskończoną ilość razy, podobnie jak uwagę, która zawsze następowała po niej, a która padła i teraz. - Myślę, że ty masz to po niej... O kurczę, spójrz na tę wielką dziwkę. A popatrz na niego! Tego fioletowo-różowego. Jak on może się tak ubierać?*

---
* Zadie Smith, "O pięknie", przeł. Zbigniew Batko, wyd. Znak, 2006, s. 405-406.