Zbłąkana Małgosia. Mniej zbłąkany Jaś. Baba Jaga opiekująca się bezdomnymi zwierzakami. Ojciec ratujący maluchy. Dobry myśliwy, przybiegający na pomoc Kapturkowi w lesie. Sarny jedzące z ręki małej dziewczynki. Dzika kaczka, która zgubiła klucz ptaków. A nawet domek z piernika na drzewie.

"Czarownica" Anny Klejzerowicz to nic innego, jak baśń w formie powieści. Ta napisana niezwykle lekkim, czystym stylem, dająca się przeczytać jednym tchem w ciągu kilku godzin historia nazywana jest często "terapeutyczną". Powiedziałabym raczej, że to powieść pozytywnie nastrajająca do świata, mówiąca o życiu w zgodnie ze sobą i naturą.

Świat "Czarownicy" nie jest różowy, w niczym nie przypomina baśni. Nie brak w nim dzieci ginących w wypadkach, porzucających ojców, szczeniackich błędów, zdrad, są nawet dwa samobójstwa. A jednak ta Baba Jaga, tytułowa czarownica, i ten dobry myśliwy są w stanie opowiedzieć historię tak, że każdy dramat przemienia się w cudowną historię. Ich dom jest Krainą Czarów, w której nawet milcząca od lat sierotka Marysia zaczyna rozmawiać. Najpierw ze zwierzętami – a zwierząt w tej krainie co niemiara! – potem z ludźmi; aż wreszcie wylizuje się z ran. Rozsiewają oni dobro wokół, nie tracąc swojego człowieczeństwa, nadal będąc wiarygodnymi postaciami z krwi i kości.

Samej akcji "Czarownicy" do wiarygodności daleko, co znowu potęguje wrażenie baśniowości. Znikąd pojawiają się zaginieni, nie brak też dramatycznych punktów zwrotnych.

Nie jest to najwyższych lotów arcydzieło, lecz idealna odskocznia dla miłośników tekstów poważnych i skomplikowanych. Bo z baśni nie wyrasta nikt.